поцрни (св.)
Тешко е братко, Стојане, мило да немаш крај себе, сакам на книга да учам, в очи ми солнце да влезе, мракој ми душа затнале, ко лисја капат денови, в гора мени промени, одново лист ќе потера, а мојте братко, младини не ќе ги видам никога. – Дејгиди кучко погана, куќа ми, кучко, поцрне.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Планињето глас дадоја од шмајзери пукање, речиштата протекоја од крвови течење, ридиштата поцрнеја од фашиските мрши.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Значи, венчавката била „поцрнување“, подјармување, потчинување волјата на девојката пред мажот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Нано, овде никој не бели... Ќе ти поцрнат дреите!... - ѝ вели тој кратко, суво, повеќе деловно и брза на работа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И земјата поцрне од турски трупови.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Светлината почнува да се намалува. Пустелијата поцрнува и потонува во мракот од каде што изрони.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Никогаш нема да ја заборавам; првин, ноќта како да распукна пред острината на пиринскиот врв, потоа пак сѐ поцрне, за да се искапе, малку потоа, снежниот врв во белината што почна да паѓа низ него, како превез низ снагата од мома.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Најпрво извлекоа еден мртов војник, поцрнет и раздрпан од пламенот.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Ѝ се брза, се брза што побргу да загасне и сосем да поцрни овој простор над селово.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Останавме додека ливадата не поцрне како и авионот.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Вие дадовте збор да ме закопате мене, да ме поцрните, дури су жив да ви и к'на коските кај шо ќе легните и да ви го уривам гробот.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Плескаат картите, измрсени, поцрнети од многу играње.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Скокаме во реката, ја натиснавме, ја поцрневме.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Умре, праша поп Танаско. - Умре, рекоа луѓето. Се затресе, поцрне и ја свитка главата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Поцрнат од бој и за срамотилаци вопнат. Му дале рицинус да пие.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
1. Скриен во сонет како во сонот, Римуван, а неразбран, На пусија дочекан, гонет Од стин и троглави змии, Занесен, во сонот изгубен, сет Изѕемнет, поцрнет од рими, Од своите луди посестрими И од аждери- ѕверки, душодерки; Сонет, недосонет, буден Слуден и студен од мори, Сосема сам, над димни гори, Фатен во тешко оро Со студот и со зборот, Од темни ноќи, до бели зори.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Пред плисоците, на крајот од жолтата суша во која се множеа мешлести бубалчиња што ги ослободуваа покосените и непокосените класја од зрна, по земјата се тркалаа со невидена брзина проѕирни топки електрицитет, го косеа овците по планините и луѓето по улиците, ги гореа амбарите и ги поцрнуваа куќите, внесуваа во срцата страв и болка.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Сѐ е поцрнето, ти крцкаат под стапалата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И тогаш небото поцрне, да не се гледа од авиони.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Набргу, му поцрне лицето. Убиство со гаранција.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
