потсмева (несв.)
И Анѓеле ќе биде еден од тие многу што ќе спечалат! (Митре, Мара и Кате се потсмеваат).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
ДЕПА: Што се потсмеваш како некој изел го волкот?
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
По светлото небо пловеше месечината, наѕираше во колибата со своето насмеано лице и како да им се потсмеваше на двајцата заспани другари.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Вакви особености не можев да забележам кај мене секако затоа што бев зафатен со другите и премалку се контролирав, кај Димка, едноставното и глупаво момче и кај полугладниот, издрпан студент, апсен на првиот ден Велигден, кому зад грб му се потсмеваше дебелата жена на инспекторот, покриена со голема сламена шапка и слична на отровна печурка.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тој ме погледна и не ја крена главата; потоа шмркна со малиот нос и развлече: - Ми се потсмеваш? - Не. Жими свети Никола.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Жените зад грб му се потсмеваа: - Женско петле. Малку како нетокму е.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ти ми се потсмеваш зашто жена ми таму избега со друг. Ми се смееш заради таа курва.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
После го прашуваа потсмевајќи му се со селска итрина во црвените очи: „Зошто не пиеш со нас, попе?“ Шишето се лизгаше од рака до рака, се празнеше, ги извлекуваше пред нивните очи шумските ѓаволи од притаените грмушки.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Тој му ги покажа од мракот своите сетерски уморни очи и воздивна: „Не ви се потсмевам, а адвентистот, таа потајна омраза свртена кон број 9, се замеша: „Не сфаќам зошто би ни се потсмевал овој човек.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Потсмевањето ги зафаќаше и другите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Некои му се потсмеваа и од тоа навредливо се кинеше гласот на Алија.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тоа бегање на волкот остави само едно лудечко потсмевање во неговите очи.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тој му се потсмеваше сега на оној поган голтар, кој имал преку своите коски да ја преметне само уште својата парталава кожа и повеќе ништо друго.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А поминатата ноќ можеше да биде само онаа нишка, околу која, како во процесот на кристализирањето, се собираше сѐ за тие луѓе, кои тој сега ги гледаше од сите страни и во сите времиња и сега веќе горчливо си се потсмеваше себе си, кога ќе помислеше на својата самота, онака папсан од смеењето и испразнет од неговата експлозија.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Некој го сожалуваше, некој му се потсмеваше. Така ти е тоа секогаш.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Дури и да се криви и да прави со обете раце продолжен нос потсмевајќи му се на мојот цртеж.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Златко мислеше дека човекот му се потсмева.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Како да го гледа во очи и на нејзе својствен начин му се потсмева.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Артистот не ги поднесуваше критичарите. Ги нарекуваше „портабл-енциклопедисти“ – За секој поим знаат по два реда – им се потсмеваше.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Сепак, иако градите му се пони со свежина, иако снегот под него весело крцка, воздухот понекогаш му затреперува пред очите. – на градскиот заробеник потребно му е време да се привикне на слободата – си се потсмева и храбро продолжува натаму.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
