потплаши (св.)
Луман се тргна само за да го потплашат Бошка, како што смисли итрата глава на Дика.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Потплашени братучедите се засолнија зад амбарот пред чардакот и зачекаа.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
„Нејќев тоа да го правам... Сакав само да го потплашам и да се куртулисам од таа кучка, од таа аспидија, зашто откако ја имам земено, ниеден убав збор не ми има речено, туку ми фрла мунѕи и ми надава лоши имиња: Ушленко, Клепезе, Тололе, Шавре, Прде, Шапрдан, Ќепе...
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Тој не ме потплашува како Капинка.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Може овој пат, ќе не замине болеста, си мислам, може дошла само да нѐ потплаши и ќе си замине.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Еден летен ден, јавајќи кон планината, коњот нешто ми се потплаши, се разрипа и од торбето ми испадна лебот.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Да не сум јас одредена, таа крв, со својата крв да ја вратам, И си мислам, дали и мојот глас ќе се јавува, ноќе, во долот и ќе ги потплашува луѓето.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Доаѓа до грмушката, го бара фрленото лепче, го бара и му пее: “Просениче, медениче викни и потплаши ме!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Просениче, медениче, викни и потплаши ме!“
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Некои изрипуваат, потплашени од своето грчење.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И, потплашени, ќе избегаат до некаде.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ама, ниеднаш не ме потплаши.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ние се искачивме на горната ледина над зимниците Јанески за да му кажеме на стрико Симо за срната бидејќи се исплашивме дека може да ја испушти и таа потплашена да му избега и да удри право во Турците ловџии.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
И тамам јас да влезам во таа просторија кога гледам дека тие веќе влегле, зеле што зеле и сега божем потплашени од мене бегаат, се кикотат затоа што ме оставаат со чувството ниту дека знам дали нешто зеле ниту пак што зеле а по сѐ судејќи дрпнале нешто.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Утрото се потплаши од вревата што се накрена, од трчаницата и викотниците, бидејќи сите тие расфрчкани купчиња од мажи жени дечиња баби и старчиња се собраа во едно клопче и клопчето се зафрчи како тркало на кај композицијата, бришејќи сѐ пред себе.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Лединка со неколку овци на неа кои се потплашија од мавтањето на стапот.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
