потоне (св.)
Тогаш Анѓеле што ќе прави на тоа парче земја, оттаму како ќе се врати ако не го примат?! (Потонува во мисли).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
А Мече – да потоне в земја. – Јас ... ако може ... – се збуни тој – а ако не, не можам да останам.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Кога Бојана ја тешеше и ја куражеше Доста, им се приближи и Доста Макрева и трите мајки се одделија сосема настрана и потонаа во родителски — мајчински — разговор.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И пак сѐ потона во тишина.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Настапи тишина од која на човека му се присторува дека ќе потоне којзнае во каква бездна.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Водата сосема бавно се премрежи и пак се потона во камено смирување.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Па со поглед што блика и зрачи, потонувам до дно во модрината, и кликнувам пак на убавината: Прострелај ме со своите лачи!
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Очите му станаа потемни, зениците со стопија и потонаа во минатото, во некој далечен ден длабок закоренет во него.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
А кога тој ветрец ќе умре, ноќниот небесен жнеец сиот претворен во седефен срп, силен и напнат од нагон во 'рбетот, ќе се заплетка во влажните коси на врбите, ќе ги испие од белата кора сите сокови и лудо опиен ќе потоне во првиот вир. Тој, жнејачот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Крстан го гледаше со раширени очи и потона во тешки мисли.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Брате Јоване, јас сум една од оние бубачки што со своите многу очи гледаат десетици слики одеднаш - и се виде самиот себе во гумени чизми до појас, таму, на едно мочуриште, меѓу трски и меѓу селани, потонат в густо и зелено крекање на илјадници невидливи жаби.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
А малите лукави очи потонати во сало, ајдучки демнеа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
О, да може да потоне сосе чун на езерското дно и никогаш да не излезе оттаму.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Светлината почнува да се намалува. Пустелијата поцрнува и потонува во мракот од каде што изрони.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
(Потонува во неговата прегратка, најпосле, по сето грчевито барање.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Мракот го потонува во својата бездна и него исето околу него.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
И го зафати неперодолива желба пак да потоне таму каде што е сосема инакво и убаво да се биде.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Арсо се довлечка до аголот и таму потона во темнината.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Таму е создадено мочуриште и потонуваат луѓе.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Она во него, сосема ослободено од сите напнатости, го поведе во својот бавен вител, па се завиори и потона.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
