поткоси св.

поткоси (св.)

И ставајќи го лончето на решото ја сети до себеси неа. Нозете му се подкосија.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тоа што го виде на лединката, сред девствениот лаг, му ги поткоси нозете, му го запре здивот во градите, целиот го зашемети...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ме поткосува нешто оздола, ми се завртеа ѕидовите, што се вели, бршленот, живата ограда.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)