помрдне (св.)
Барем малку да сакаше да се помрдне фронтот, Митре ќе дојдеше до своето село, до својата куќа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Николче седеше на место, решен да умре но да не се помрдне, барем додека не дојдат да го помолат.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Српот насмевнато се помрдна од ридот Штом зората во класјето зашуми со чекорот нејзин се спушти во тврдите дланки на жнеачот со нивниот ритам да пее по златните жици на нивата.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Сашо го гледа штркот и му вика: - Пушти ја, пушти ја, бе! Штркот не се ни помрднува.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Високите ѕидови околу бавчата го задржуваат надвор ветерот што постојано дува од езерото. Ништо не се помрднува.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Келнерот стои, како маѓепсан, со табачето во раката. Стои и не се помрднува.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Седеше на креветот и не се помрднуваше. Му се пристори дека во претсобјето слушна шум.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Веле стоеше нем и скаменет не можејќи ни да се помрдне, ни да отвори уста и да каже нешто.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Веднаш до него е сандакот со дрва и јаглен. Може да стави а да не се помрднува од местото.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Продолжуваше да стои на прозорецот, со ноктите вкопани во дланките, со прежилени тупаници, еден црвенокос човек, како врзан во тие ѕидови, сосема сам со себе си без потреба да се помрдне, а тоа во него беше како вик како врескање во таа сонлива белина.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Но волкот, иако можеше да види секое негово движење, ни сега не се помрдна.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тие увца исто онака ѝ се помрднуваа, како кога дува тивко ветре низ тревата.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Шоферот, исто толку жолт како него, ја брише потта од челото и вика кон Зоки. Но тој ни да се помрдне.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Моторот работеше неуморно, а Зоки ни да се помрдне – сѐ на истото место си седи, гледа што станува и молчи, глас не пушта од себе!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Не смее ни да се помрдне, ни да се издиши, ни да викне. Не смее од мечката.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Што ли ќе е? Сосем близу до него нешто шушкаше, се помрднуваше.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Крцна вратата. „Мечката си оди“ - си помисли Сашо, но не се помрдна.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Замислен си седиш така со ноќи, со години И гледаш ништо да не се помрдне За да не го тури сонот на дечињата.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Или не постоеше во него желба да ги помрдне.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Не помрднувајќи се, не отворајќи ги очите, ја спружи раката.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
