помирлив (прид.)
„Тоа беше случајно“, му рече помирливо, нерасположен за расправање. „Не сакав тоа да го сторам.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Не. Ќе одговори со визит-карта. Жената помирливо склопува раце, собира раменици.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Сврши моето, Веле, - продолжи сега спокојно и некако помирливо стариот мајстор.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Гледајќи го одоздола нагоре, помирливо му рече дека нема време за губење туку да го стори тоа што и другар му веќе го стори.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Дека зафатен со мерењето овие четворицата, помирливо, се собраа над него и го гледаа како полека и внимателно мери и одбележува.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Но најпрво откога ќе измешавме сѐ, откога целиот небески свод ќе го удревме наопаку, Метеорот помирливо ќе речеше: - Добро де, будалчиња едни, што сте запнале толку, што е тоа најважно, Сонцето или Земјата, Земјата или Сонцето, сеедно, важно да знаете дека се движат, важно нешто се движи, доволно е толку!
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
- Ведане, - ми рече помирливо - можеби претерав, ама признај дека ми ги истенчивте нервите.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
- Добро, де, - помирливо рече Мечка, - што знаат овие мамини галеничиња што е тоа Дом?
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
- Знам јас, - рече помирливо, - дека Бреза е здодевна и дека често таа ја започнува кавгата.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Не знам што ќе направеше дедо Стефан, ама го чув Екрем како помирливо му вели: - Ајде, ајде...
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Тој дрзок дарител си ги распоредил органите и особините, втиснуваќи се надмоќно во секоја од нив: на тета Наца срцето и подвижноста, на тета Менка цревата и помирливоста, на тета Дитка нервите и досетливоста.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Силите што беа за помирлив тон со козарите и козите не беа толку бројни и гласни, зашто се плашеа од изразито антикозарските кадри, кои беа готови да ги манипулираат.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Гласот му звучеше помирливо, забите веќе не ги парчосуваа зборовите: - Да одиме ... Нашите се веќе далеку.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
- Разбирам – рече помирливо мајка ми – да знаеш само колку добро те разбирам.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Разбрав, си реков помирливо во себе, и уште си реков – овие поим немаат како се постапува со мали деца, а ми се прават многу умни.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Не издржав, наспроти мојот помирлив карактер.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Напротив, со неговиот добродушен израз, со насмевката која бавно се прелеваше во благи движења на усните, во собирање на густите веѓи, тој успеваше да го придобие, смири, прифати другиот во помирлив разговор.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
- Ајде да видиме. Да сме живи и здрави, - помирливо рече Снежана, но се сети на нешто и продолжи - Само да знаеш дека за сѐ се виновни твоите чести прекоманди.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Татко не можеше да ѝ се начуди на промената на Камилски: на почетокот радикален пуританец, кој беше за пресметка и отстранување, како што велеше, на опасните турцизми, а сега дури стануваше толерантен и помирлив кон нивната натамошна употреба.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
