помириса (св.)
Ја слези, Малино моме, подолу, еј на подолното кладенче, набери китка босилек, подај ми да помирисам.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
- Тие се повлекоа и повеќе не ќе им текне да помирисаат ваму.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Го подаде едното рокче, го помириса свежиот пролетен воздух, па кога се увери дека пролетта навистина дошла, ширум ја отвори вратата.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Богуле, при жулкањето на нејзините коси, го допираше и носот да ѝ ги помириса при што го губеше носот во нејзиниот густеж шумно шмркајќи.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Бонети по некое време зеде едно малечко парче, го стави во чинијата, штулна со двата прсти од него, го погледа како да фаќа нешто гнасно, го донесе полека до носот, го помириса, а потоа го стави в уста, постоја така не џвакајќи го, а потоа откако го изизврти во устата, го голтна со напор.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
„Ги најдов во стариот сандак.“ Таа помириса. „Воопшто не мирисаат на нафталин. Како да се сосема нови.“
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Хаику е јапонска поема што се состои од 17 слогови - или минипоема ако сакате - и кога човек ќе ја прочита или слушне обично тоа во него евоцира некакви чувства како на пример кога помирисал роза, или видел некаква птица на небото.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
А после дозволи им на твоите обожаватели малку да те помирисаат.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Тоа беше само знак на нејзиниот отпор спрема Партијата и спрема сите нејзини прописи и на некој начин му изгледаше природно и здраво, како кивањето на коњ кој помирисал мувлосано сено.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Тој ја зеде чашата и ја помириса. Пијалакот стануваше не помалку, туку сѐ поодвратен со секоја голтка што ќе ја испиеше.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Толку се кисели што ти прават скомина на забите дури и кога само ќе ги помирисаш.“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Убаво го гледаш, многу блиску ти е, но не можеш да го допреш, ниту пак да го помирисаш. Стаклото ве одделува.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Неколкупати ги помирисав листовите, божем ќе ја осетам аромата на времето, еден цел век на Маказар, исполнет со присуството на добродетелството на Никола Поцо, со неговите карвани коњи и камили, стадата овци, балите волна.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Низ чадот што излегуваше од рерната и низ мирисот на изгорено можев да го помирисам неговиот здив.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Ја помириса кожата и потоа ја испружи долната вилица со долгите, тенки заби, а влакната од брадата ме допреа по прстот и малку се наежив.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Како ситото куче кое без да го помириса фрленото парче месо со лесни чекори ќе отрча понатаму!
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
- Ајде сега, ставај нешто за мезе и дај го бокалчето со ракија, пет дена не сум ја помирисал. Дај да го исплакнам грлото.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
