полицаец (м.)
Гледајќи ги луѓето- гаврани со своите уморни очи, навлажени со солзи, од старост или од жал, тој одеше пред полицаецот и свиткан под тежината на животните неволи ги шепотеше молитвите на своите пцости.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Поверував - полицаецот е наполнет со сено: стоеше вкочанет и ја слушаше расправијата.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Старецот тажно ја наведна главата како да ги сокрива солзите и послушно појде пред полицаецот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Зошто не им реков на полицајците дека не можам сам да бидам?
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
А што ќе станам? праша. Полицаец, рече стариот. Сакам едно двајца од чаршијата да напикам в дупка.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Девојки што од срам не можеа да погледаат човека в очи, корнеа камења од калдрмата, решително им се закануваа на суровите и мрачни полицајци, кои дојдоа со штиковите на пушките, пред куќата на протиница.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Им наредија на полицајците да се повлечат.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Но околу полноќ пак се вратија полицајците и во затворен воен камион ја кренаа и протераа од целото гратче саканата и почитувана старица...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Покрај ѕидовите, помеѓу зафатените столови се движеа офицери, полицајци и цивили.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ете, човек без пари може и да полудее. Тоа е потешко од прангите и стаповите на полицајците.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Валијата, судските иследници, полицајци, аги и бегови како да се вселиле во душите на овие клетници.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Сообраќајот се запира. Доаѓа полицаец и бабата на Зоки мора да плати казна.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Никогаш толку полицајци немав видено по париските улици, посебно во овој јануари.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Можеби никаде толку полицајци на секој чекор не сум видел како во Париз.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Меѓутоа, ваквата препоставка брзо отпадна кога, минувајќи низ големиот плоштад „Конкорд“ и упатувајќи се кон „Сен Лазар“, една од невралгичните точки за сообраќајот во Париз, со моите скопјани забележавме дека улиците се преполни со полицајци, со толку многу полицајци што во еден момент, ако не ги препознавав во униформите, ќе помислев дека се војници.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Истиот ден поминавме фаланга. А фаланга, тоа ти е да те тепаат пет-шест полицајци.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Потковицата и тогаш беше запоседната од фашистички војници и полицајци, божем пак беа дојдени за да прават маневри а всушност ги правеа поранешните работи - ги гонеа партизаните и ги одземаа вилната и млекото.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Кога стигнаа на Зедница, и после, додека минуваа низ населбата, жените со кофи истураа вода пред нив, за да им помине лесно работата, како по вода, а полицајците сè уште уверени дека ќе успеат да ги убијат Ѓорета и мајка му Трајана, некако радосни, скокнаа во џипот и по Пазарџиски Пат одмаглија накај Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Потоа сите заедно, и војниците и полицајците и жителите на Потковицата отрчаа на Бел Камен, а таму, спружени покрај каменот и со расцепени глави, ги најдоа Видана Јанчески и Ристана Голушкоска.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
— А ја не акушерка, вели полицаецот и ни се препречува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
