побели (св.)
Топлината на пламенот го совладуваше; кога ги склопи очите се смири, чедно побеле и остана детски насмевнат.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Лицето му се подмлади, забите станаа побели и посветкави, и тој, во сладок занес, ги склопи очите, свечено носејќи ја во себе скриената болка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Лицето на Гавранот беше бледо. Полните црнечки усни уште повеќе се собрааа, се стиснаа, побелеа.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И секогаш кога ќе грејне посилно сонцето, се токми таа да си побели во дворот на тревата, но не се решава.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Пред шест години неговиот професор ја затече својата жена со еден маж пожарникар - млад русокос вол и со оперетска насмевка, ја затече гола како вистина и побеле за неколку ноќи. После, по една очаена решеност на полулуд човек, му го испираа отруениот стомак и се бореа во болница да го спасат; студентите се чудеа: ако е веќе курва зошто ја остави.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Ако мислите да почивате, - му довикна на Претседателот низ густиот рој снежинки, што виореа меѓу нивните лица со побелени веѓи, - почивајте откако ќе ја префрлите Големана Пресека. Немојте никако пред тоа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Однадвор се чу пак силно чукање и некој на турски извика: - Отвори, бре ќерата!43) - Потера од пет суварии!44) - тивко шепна домаќинот, побеле во лицето како крпа и се врати назад.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Командирот го прочита полномошното и како крпа побеле.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Надвор имаше виулици и од снегот беше побелено сето крајбрежје.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
И човекот, часот, побеле во косата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Побеле, ко да го наврна снег, ко да му падна сињак на косата. Така, дури стоеше пред мене.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се собираме и се џариме, побелени во лицата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Да, ова побелено, безабо, испиено старче беше Ѓорѓи Прчев, големиот актер на повоениот македонски театар, необјасливо исчезнат од својата комфорна куќа на Водно, сега пред смрт во скромна католичка болница за сиромашни во далечната Индија.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Ми се сноваат луѓето оголени и побелени, мислиш мртовечки глави носат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се кревам, а надвор — цут, цут — сѐ е побелено околу пругата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тогаш можеше да се забележи: веѓите и косата му беа побели од забите.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Додека преминувавме преку ливадите кон дома местото околу нас беше побелено. Паѓаше снег како спроти Свети Никола.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Затоа, испиен и невозможно аглест под излитената мантија со боја на исчадено вишново дрво, го оживувал стравот на Откровението од многуглавата Библија: Фиданка Кукникова еднаш се заколнала на верност пред олтар а маж ѝ е жив, скита и се откупува од гревови негде, ќе му побелат очите од печал и копнеж, ќе се врати на своето парче камен во некоја од пештерите и ќе му се пожали на господа - делкав по светов крстови за твоја слава, зошто ме фрлаш во нови искушенија?
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Освен црвеното петно, раката беше толку побелена, што изгледаше како да е излеана од гипс.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ех, си реков, ме стрефи. Од гајле, косата ми побеле!
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
