плачен (прид.)
Та јас никому нема да кажам ... – скоро со плачен глас исцимоли Мече.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Тој може би сега завиен во студените крила на ноќта, се сеќаваше за домашниот топол кат, кај што пикнат под јорган не го слуша пијаниот глас на татка си, кога ќе дојде доцна од град ни плачните прекори од кај мајка си.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
— Ќе се глава негде, дотко. Ќе бера дрва кај некој чорбаџија, колку лебот да го јада и пинците да и кина, — ѝ велеше Крсте на сестра си Бисера со плачни очи.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И запеа. Луто, плачно, крваво. До крв и за крв.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Се наведна над лицето, замрзнато од леден, црн удар, и не најде ништо што мислеше дека ќе најде - еден свет на тој човек, едно движење во просторот на продуваното време, сѐ она за што му говорел тој во темните крчми: детска играчка на изгубеното чедо, тажен кловн со плачни очи во тоа барутно време, некакви Марии со црвени искри во коските.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Им потписнуваат плачните гласови ко на сеници, на кукавици.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Имаше нешто плачно во него. Некои со сила задржувани солзи.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Но тој идеше со онаа крената глава, а јас уште пред да зборнам ја чувствував сета несигурност на својот глас, како веќе да си го слушам: јас се плашев од онаа наша проклета интонација што се танчи опасно при крајот, па ќе излезе некако смешно, плачно, питачки, кога ќе му речам: „господине!“
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
