пламнува (несв.)
Штом слушаше ти за неговото убиство, твојот поглед пламнуваше а ужас; и, вцрвен од лутина, клетва ти даде во својот гнев - дека одмазда ружаш.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Меките образи на дедото пламнуват како да си гите веѓи во тежок јазол, се мурти: - Ете, вели, - ние ве раѓаме, вие ни судите.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Слушателите околу него се кикотат и шепотат нешто младичко. Пламнува и се исправа.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Така ли е?“ „Така е“, избрза и сфати жестоко пламнувајќи под кожа.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
„О, како е чудесно убаво сѐ овде“, се тргна и тој и осети како му пламнува во душата нов, посилен копнеж за непреодоливата мечта...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Глигор пламнуваше, мавташе бујно со тупаници во просторот меѓу себе и Арсо и лицето му грееше однатре со една темна црвенина.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Кибритеното дрвце пламнува точно над рошкавиот врв на фитилот, пламенот скокна мигновено на него и злобно засаска во неговото лице.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Оваа иста возбуда пак му ја пламнуваше главата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Од зад него сега допираа само уште тивките потлуснувања на огнот, што продолжуваше да се шири, неговата топлина и неговото застрашување, полека и трпеливо да надоаѓа и кон неговиот пар, а по снегот, пламнувајќи, се носеа неговите одблесоци.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Темничината продолжуваше да пламнува црвено и тој еднаш толку добро го виде тоа, што за миг ги имаше испозагубено веќе сите свои мисли.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Се собирам, а лицево се прелива, пламнува и згаснува. Морници ме полазуваат.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Ако источните ѕвезди започнуват да добиваат изразито црвена боја, да пламнуваат како оган - претскажуваат војна.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Кога ќе се допреа, пламнуваа и се распливнуваа. Зад нив остануваше само чад.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Сакам да речам дека и најневиниот пристап кон еден зафат во кој е вклучено милувањето, особено на таква девојка каква што е Пеперутката, ги поттикнува искрите од кои пламнува највистинскиот оган.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Тогаш Мајка ја опфаќаше тивка возбуда, затреперуваше нешто во длабочините на нејзината душа, пламнуваше сеќавањето.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Огнот на страста што сега пламнува во нејзиното тело изгледа сѐ ќе поклопи.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Тоа беше свадбена пролет и неа ништо, па ни неспокојот, разговорите и изблиците на војната што почна засилено да пламнува, не можеше да им ги одземе.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Почувствува дека има искра, но не таква која пламнува, туку онаа која само тлее.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
