пламен (прид.)
На пепел троскот, пелин! Во огин пламен јад!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
На пепел троскот, пелин во огин пламен јад!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Тој им зборуваше на „советниците“ што седеа на масата, но неговите пламени зборови достигаа до ушите на сите селани, дури и до ушите на оние што не гледаа — од сред чаир.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ме прогони како жена блудна, ненаситна, похотна, осамена. Ме грабнува во прегратка пламена неизбежно и со сила судна.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Јастребот беше поитар од нив; крчмарот, жолтата бавна фигура зад црно тезге, покорно го служеше и беше исплашен од неговиот клун со пламен ноздри.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И стана ироничен: а јас сум само пламенен навивач во еден натпревар. Пасива на животот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Прости заради детето, ќе рече. Заради неговите пламени кадри.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Прочуениот човек од гума Август Рицман ќе излета од грло на голем топ и ќе пробие три пламени обрачи. Сјајна, незаборавена точка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Не знаеше и не се бореше да за не сонува ли или повторно доживува или сега за прв пат влегува во оној настан што можеби еднаш го дожевеал само како мисла, како колебливост, како туѓ настан, што расне во ассоцијации на сетилата-од линија или звук или мирис, или се заедно, и стои како недогледен пламенен столб збуцан во темнината. Како вжарен нож.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тие и на училните стебла гледаат со сомневање.“ Старчето отплетка со прст некаква невидлива пајажина од пред себе и болничарите излегоа со пламена навреденост околу усните.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И, занесен, Карев виде како огромни пламени јазици од сите страни ја обградиле Македонија.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Пред тоа, во последната битка за градот, влезе во пламеното оро, пркосно исправен во метежот на истрелите.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Насекаде даваше приредби, држеше пламени говори, собираше средства за училиштето.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Но бегањето, - секое бегање вивнуваше во него нов огин со поостри пламени јазици...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Кучињата пак полетаа удолу. Пламенот ги окуражи. Бојан тоа не го очекуваше.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Ти да си во нашето школо би бил најдобар, со пламени очи рече Елена.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Кој е за бегање — патот му е прав — нека си оди со здравје, — го заврши Ѓорче својот краток, но пламен говор сред дабовата корија и порача на еден од неговите четници да му подаде вода.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Гледам како иконата со Божицата, светата мајка, се топи во пламените јазици, заедно со нимфите и шеговитите сатири, како нејзиното прекрасно тело исчезнува во правот на Атлантида, Вавилон, Александрија или на некој друг безимен Град.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Уште пред да може да им се најде некакво поголемо значење на нејзините врели и недоречени написи (секако под псевдоним) во весниците Дрошак и Про Армениа, некако во времето ерменско- македонскиот митинг во Париз, во 1904, или порано, Рубина Фаин сѐ почесто сонува црвени пожари и виорења на пламени знамиња над кои, сличен на легендарниот громовник стои таткото на ерменското револуционерно движење, Кристапор Микелјан, жолт, расторбешен, куц и брадест, сличен и на праматар и на изгладнет филозоф, човек во чии очи можела да се прочита болката на сите испозаклани Ерменци од преострите сабји благословени од самиот султан, од неговите суви усни без насмевка и затворени во венец на побелена брада, света и злокобна како за него.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Се подаваат црвени, жолти и модри пламени јазици, олкави плазила вака.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
