писок (м.)
Од зад железните решетки на шинтерската кола затрепери писокот на самата болка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Или е она во него: ѕвонење, развлечен бескраен писок, што го исполнува и движи, што секогаш го движело во такви случаи.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Доволно е над селските стреи да поминат лутите писоци на дивите гуски па да зоврие крвта ловечка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Во непознатата планина сам, сам под сламена раскуштрена стреа, свртен кон планинакста тишина како огромно уво. во таква бескрајна тишина, во таков непрекинат писок, не се заспива.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Во него израсна, се напна, безмилосно проби со писок прашање- зошто?
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Млекото ѝ секна, лутите чеда, недостасани за крв, ја кинеа со гласни писоци.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Од силниот писок и острата и тажна мелодија сите во одајата занемеа, се замајаа и просто се изгубија, а во таа нема тишина сите прозорци распрскаа од тврди предмети однадвор.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Најсетне - силен писок на сирената го залула бродот крај нив и им ги раскина срцата...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тој час во прозорецот удри со писок изгладнето врапче.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Со радосни писоци, галебите стреловито летнаа накај сонцето, што се креваше големо и распалено над Галичица.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
А во мозокот думкаа подземни тапани и го прободуваа писоци на зурли.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Беше една таква темничина, што се чинеше дека може и да биде гризната, а тие беа скаменети и заслушани но морничавите писоци, што настасуваа од сите страни, што ги обиколуваа со еден стеснет круг.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Еден силен писок, што искрсна веднаш тука, крај него, затрепери по сета ноќ и долго остана исправен и остар.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И по законот на ноќта во Белата Долина, која некој ја нарекол бела сигурно во една ваква ноќ, од некаде од далечината почнаа и сега да поникнуваат дивите писоци, целите во некакви кристални одзвуци и на некој начин сосема свои, сосема домашни, тука, во овој бел заблескотен свет.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Со нејзиниот вресок одекна и писокот на девојчињата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Воз во движење низ населени предели, покрај река и дрвја. Писок на локомотива.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Навстина, тој е присутен секаде поради автомобилските сирени, писоците на локомотивите, брмчењето на колите пред гаражите, пред паркинг - плацевите, чкртањето на трамваите.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
- Лани на Грамос, откако одлетуваа авионите, од своите карпи полетуваа орлите. Со писок или со пискливо лаење, да, тие кога пискаат чиниш лаат, се довикуваат.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Од зад ѕидовите на Имотот се зададоа детски писоци и се зададоа писоци на луѓето што живееја и работеа на Имотот - некој, преку ноќта, ги исклал возрасните од Акиноските.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
пречувствителното п или по суровите пресметки носталгијата дури и подвоена преминува преку правата * песочната птица прелетува по писокот пиу пиу...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
