патува (несв.)
Пред се тоа Силјан си патувал со голема надеж да најде некоја трага и до кај пладне го изодил угорното, та се качил на планината и кога се опулил натамо, видел едно поленце опколено со планинки и ридови, прилично како Прилепското.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Откога видел Силјан оти не веруваат, почнал да им кажува што му правел на татка си, како го поучувал татко му и тој не слушал, како се главил со дуовникот, како влегол во морето, како се нашол на долна земја, како правел муабет првата вечер у Аџи Кљак-кљак, како му прикажувал за старецот што го отепале децата и што колнал, како излегле двата извора од кога им изумреле сите деца од големата сипаница, како се сторил штрк и си врзал шише на гуша и како патувал од штрковата замја преку широкото море, како дошол над Плетвар и го окршил шишето, та си останал штрк и си дошол дома.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Така си мислел Силјан и си патувал по патчето што го нашол.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Мече се зафати со оваа работа нерадо, со видливо незадоволство што се случи сосема не онака како што му расправаше Беличот во ѕвездната ноќ кога патуваа со железницата.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- Не верувам дека ластовичките патуваат на кораби.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Не, се тргнав ослушнувајќи го нејзиното дишење. Јас уште не патувам.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Дур возот без починка рони во времето на ритамот монотон вечерва ти си задремала. Не спи, не заспивај, уморена. Колку е тежок тој мир на твоите образи живи кога патуваат шумно сите предмети мртви. Со бакнежот на погледот мој што чука на твоите клепки заклопени ти ги отворам очите сонливи.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Се сети: ритмот на пулсот опаѓаше, бавно патуваше во неврат, во смрт. Алкохол, проклетство.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Патуваа со мене над бездни, и јас не можев да чујам од железниот грмеж дали свири ветар во нивните празни усти.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Отец Симеон се исправи од клупата. „Еј момчиња“ , рече „Вам не ви се допаѓа мојата идеја да патувам за Виетнам. Така ли е?“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се обиде да патува кон соништа во оној час кога месецот се откачи од еден прозорец на двокатниот сандак и отплови нечујно влечејќи го по себе зракот, тој свој бел разбојнички појас.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
„Ако дојдевте утре попусто ќе ѕвоневте. Утре в зори патувам.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Нејзините сини очи ширум се отворени. Гледаат надвор низ прозорот. По небото патува Месечината.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Со попладневните возови патуваат само благонадежните граѓани.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Во купето од втората класа, од учтивост или плашливост, тој податливо ги потврдува здодевните зборови на сребренокосиот човек кој патува до некоја блиска станица и кој при слегувањето не заборави да си го каже името: Етхем-паша.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
А ни тој немаше уста да почне разговор. Башмајсторот како да не го забележуваше, за сето време додека патуваа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Патуваа дома, секој на свој начин. Оној патуваше така. Растојанието од нив тој полека го скусуваше.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Патуваше Змејко со својот Чилко едно цело претпладне пат под дрвјата, често му слегуваше на коњот и го оставаше да го призачека, додека тој одеше да присобере уште некоја од црвените шумски јаготки, што зрееја по лединките крај патот, а после тој пак му скокнуваше на самарот и продолжуваше да го патува своето спокојно летно претпладневно патување под зелените крошни на високите буки, под синото небо, ишарано со бели ретки облаци...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Не знаете вие колку Зоки Поки сака да патува!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Додека тој си седи дома, тоа наместо него патуваше неговото име што тој си напиша врз правливата врата на големиот камион.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
