парталав (прид.)
Не ја знаете ли пословицата: „Пушти си ја ногата колку што ти е чергата“, чергари парталави!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Парталавата светлина се цеди меѓу ѕидовите и телото на Арсо и лепне во брза игра по рацете што сега ги врзуваат полните торбичиња.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Да, тоа беше тој, неговиот мршар, неговата парталава сенка и неговиот придружник, со сета своја мршарска смрдеа, веднаш под него така, за тој, ако се отпушти од меѓу своите две ветки, да му падне право во забите; - една дивинка, проклета и прогонета и од своите и го продолжуваше своето вечно кобење.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Змејко сега само ја гледаше таа парталава прилика, таа кобна сенка на сѐ што е измачено, и нејзината изострена, прегладнета и премалена од тоа муцка, што просто болеше со тоа колку беше бессилна, додека лудечки матниот поглед од неговите чиниш празни, чиниш истечени и без никаков одблесок очи, бликаше со една тапа стрвност.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тој му се потсмеваше сега на оној поган голтар, кој имал преку своите коски да ја преметне само уште својата парталава кожа и повеќе ништо друго.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И порасна ли Трајка и Велета да му служат на Адемовите штенци? — се обрна кон Ката и ѝ го покажа детето, кое веќе беше се фатило за нејзината парталава фута.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Неколку парталави дечиња го следеа, но како го оставаа Градот, и се наближуваа до подножјето на планината, така ја губеа сигурноста, едно поедно се повлекуваа, исчезнувајќи во испарувањата на Градот.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Со коса што му паѓаше над обраснатото лице, во стара парталава бунда од која рацете му ѕиркаат како две полурѓосани лопати, плашливо реагирајќи на секој посилен шум, во очите на Градот припаѓаше на онаа група питачи што се прикрадуваат до кантите за ѓубре и претураат по нив, обѕрнувајќи се како гладни пци.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Го враќам минатото: провокаторот е закопан на многу места во куќата - дел од оние стари добри пегли со јагленосано загревање, дел од радиото чиј механизам го однесоа во вреќи црни и парталави собирачи на старо железо, дел во дупката на подот во која ја чував Неговата слика.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Хм, си велам, Достоевски е Достоевски иако една група мажи и жени, едни никакви луѓе, со даириња, со тапани, со бовчи, парталави, грди, кои очигледно лажат, крадат и убиваат без око да им трепне, јурат низ неговата куќа и ограбуваат сѐ што ќе стасаат.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Ај мајката, си велам и ги гледам вакви парталави, со нечисти чевли, немиени, небричени, прости... Кај да ги носам таму. Јок ќе направат.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
На дното на ноќта, девојче во парталаво фустанче талка низ завеаните улици.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Јов со неговиот стап, парталав, преминуваше преку пустина...
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Маглата како парталава вештерка ни ги фрли в лице своите отровни преѓи.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Луѓето влегуваа и излегуваа од темните сводови на портите и лазеа во неверојатно множество по тесните сокачиња што се разгрануваа од двете страни - девојки во полн цут, со неумешно нацрвени усни и младичи кои ги задеваа девојките, и дебели расклатени жени кои покажуваа како ќе изгледаат девојките по десет години, и стари згрбавени суштества што се влечкаа на рамните стапала, и парталави босоноги деца кои си играа во баричките, а потоа, на лутите повици од мајките се разбегуваа.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Во него, мајка му седеше, исто онака како што имаше обичај да седи на парталавиот кревет со бела покривка, со детето обесено за неа, но сега во некаков потонат брод, длабоко под него и тонејќи сѐ подлабоко со секоја минута, но сѐ уште гледајќи угоре во него низ сѐ потемната вода.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Франциско одеше гол и бос, парталав, гладен и жеден, во крв облеан, и од никого ништо не бараше: ни дреи, ни леб, ни вода, а уште помалку го мачеше суета и потребата од признание и слава.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Тоа утро, кога првпат разговаравме за трагите што никогаш не можеш да ги забележиш овде, под Сина Скала, надвор врнеше дожд, јас не отидов на училиште, а денот беше сосема беззначаен бидејќи сиот беше собран во една парталава сива облека; потсетуваше на изнемоштен изѕемнат бедник; стоеше под стреата и тоа пред самиот прозорец.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
За сѐ беше рано; освен да се наврат кратките панталони, да се наметне летната кошулка, да се нагазнат парталавите патики и да се даде на машко одење, не пешачење не како шетање туку брзање како доцнење, додека не му потече пот од првиот прешлен на вратот до последниот прешлен на опашот и додека шаторите не се разврчат и не развреват како нагазнати мравјалници.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Па сепак, интернатскиот режим во студентскиот дом, окапувањето врз скриптите во семинарската библиотека, сојузната збирштина на сургунски сурати, безвкусниот штирак на мензашки порции, престолничките погледи на беспоговорните професори, свитканите плешки на провинциските безименковци, уситнувањето на младешките идеали со осминка здрвен бурек - сето тоа не беше лошо, барем за кратко, да се одмени ако не да се замени со познатото до здодевност лето во родниот град, со утринските прошетки по излитениот грагор на изодените патеки во паркот, со пладневното цапање по боси табани врз врелата песок на дивите плажи, со врвуличавото вртење по бескрајната лента на вечерното корзо, со срамежливите испраќања на новите симпатии по непознатите сокаци, со повремените кошкања на парталавата топка во маалската полјанка - и воопшто, по сите тие неизбришливи слики, што ги носиш како драг товар од детството а не знаеш што ќе остане од нив кога ќе стапнеш во животот.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
