париски (прид.)
- Што ти рече? Париска комуна, револуција?
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Болвата во малиот циркус на париското предградие се викаше Ришелје.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Натпревар на спанковците На париските часовници веќе е седум но Жан Жак не сака да стане, да се обува, да се мие. Жан Жак во ова утро главата под јорган ја крие.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Попусто мајка му го разбудува додека париските оџаци чадат - Жан Жак од нејзиниот глас полудува.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Никогаш толку полицајци немав видено по париските улици, посебно во овој јануари.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
На попатната париска станица „Сурен“ една дама в раце носеше некакво кученце, многу мило и интересно поради неговата муцка. Ѝ пристапив и ја прашав колку чини едно вакво куче.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Особено е најзаморно возењето по најстарата траса на метрото од „Сен Лазар“ до „Мери д`Иси“, чија линија е толку стара, што претставува веќе знаменитост на париското метро.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
По една година од париското издание на Мицкиевичевиот Пан Тадеуш и од Сонетниот венец на Словенецот Прешерн, Неофит Рилски ја создава првата бугарска граматика и ја објавува Јаков Грим својата Германска митологија.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
А ни името не ми се вклопува во парискиот надреалистички контекст.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Хермоген: Како би можеле поинаку, Сократе? (Платон: „Кратил“) Натажената париска есенска влажност, со капки дожд, кои и кога не врне, се посеани на прозорецот; на симсот – секогаш неколку мокри, валкани гулаби треперат од студ, а над нив, стуткани, надлетуваат големата мајка, мразната птица од Сена, носејќи им во клунот парчиња магла, рѓосани цефки од речните лаѓи, гнојни шансони на умирачкиот гамен...
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Оваа книга беше одбележана од париските медиуми за храбриот и оригинален симболизам во својата содржина.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Планот на париското метро ја одредува со својот мондријановски скелет, со своите црвени, жолти, плави и црни гранки пространата но сепак омеѓена површина на исфрлените псеудоподии - а тоа стебло е живо дваесет часа на секои дваесет и четири, немирниот хлорофил протекува низ него со точна цел, ту се симнува на Шатле ту се качува на Вожирар а ту преседнува кај Одеон за да продолжи до Ла Мот-Пике, двесте, триста, кој знае колку можности за комбинирање за секоја кодирана и програмирана клетка да може да пристапи кон еден сектор на дрвото и да се промолкне во друг, за да излезе од галеријата Лафает и да остави пакет со пешкири или некаква ламба на некаков трет кат од улицата Геј- Лисак.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Понатаму сме информирани дека за кратко време двајцата сликари станале блиски пријатели и уживале во бројните заеднички обиколки на париските барови.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Кутар Фокс. Со своите плави оксфордски кошули посвежи од било кога, со своите париски одела, потемни и поскапи.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Ги гледам твоите јагодични коски како минуваат покрај хромираните полици со париска кожа.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Пораснав на јуфки и попара. Во Пасажот Шоазел нема многу глетки на природата? Нема ниту една. Бевте париско дете, кое слабо знае за природата, чистиот воздух.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Парискиот интернат за мене беше мошне болно искуство, мошне тешко го поднесував.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
На друго место, Лиотар вели: Еклектицизмот претставува нулта степен на современата општа култура: луѓето слушаат реге, гледаат вестерни, ручек јадат во Мекдоналдс а за вечера јадат локални специјалитети, во Токио се мирисаат со париски парфеми и се облекуваат „ретро“ во Хонг Конг; знаењето е нешто што им припаѓа на ТВ игрите.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Се сеќавам на влезените божилаци низ витражите во париската катедрала Нотр Дам, како своевиден празник на боите.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Ги прелистував отсутно страниците на парискиот дневен весник Ле Монд, во кој по обичај веднаш го упатувам погледот кон балканските вести.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
