папрат (ж.)
Утрото осамна бело. Шумата, папратот, ливадите, ридјето, сѐ беше завеано, сѐ на ист начин фатено, обоено.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Сонцето жестоко печеше, а тој, археолозите и Денко, копаа на едно место обраснато со папрат.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Само можеш да се залажуваш, да лакомиш цел ден, - го прекина Бојан возбудливото влечкање низ папратот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
За миг аскерите прснаа да бегаат надолу низ папратта, оставајќи го онбашијата, Трајка, Ташка и еден војник да клоцаат и да се валкаат во тињата под чешмичето, да стенкаат со забите, сега тие, како преѓеска Јован.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Фрлаа луѓето на нив сѐ што ќе најдеа: врела вода, жива вар, пепел, сода; им ги чадеа патиштата со слама, со папрат, со лепешки, со козина, со ќуќур; едни пцовисуваа, а други пристигнуваа; ги имаше од сите погании: црни, жолти, кафеави, со големи глави, со големи нозе, со крилја, без крилја, со крст на грбот или без крст.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Ги извлекуваш стапалата од некои диви капини и папрати и не знаеш дали бегаш од некого или бркаш некого.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Косата и веѓите му изгореа, а му изгоре и кожата на лицето; новата кожа што му порасна му беше тенка и проѕирна како хартија за виткање цигари низ која му се наѕираа мрежестите капилари како гранки од сува папрат.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Папратта само ни крцка оздола и нѐ скокотка.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Немам ништо скршено, му се оѕвивам и трепкам ко ласица во папратта.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Шетавме низ папратта... се пентеревме по карпите. Ох, прекрасно си поминавме!
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
- Стој, - ме запре дедо. - Легни во папратта - ме повлече по себе долу во густата трева.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Сончевите зраци се пробиваа низ високите дрвја правејќи светли завеси од утринските испарувања на влажната земја, ширејќи мирис на печурки и папрат; разнобојните лисја на дрвјата се преливаа на светлината добивајќи прекрасна патина, претсмртна боја; клукајдрвците удираа по дрвјата и огласуваа немир; немир владееше и во кучињата: напињаа на ремениците со кои ги водеа манастирските слуги, душкаа по земјата и бараа да се ослободат, да оптрчуваат; повремено ќе заквичеа но слугите ги смируваа жулкајќи ги по главите, или удирајќи ги по муцките.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Долго не можев да заспијам, замелушен од рајот глетки од праисторијата, во кои бронтопсот, пробивајќи се низ џунглата од џиновски папрати, во скржавата светлина на праисториското утро, без престанок ждере плодови, инсекти, јајца, корки леб, кобасици, и некои растревожени човечиња што безглаво упаѓаа во неговата расчепена, лигава челуст...
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Јававме по една присоина обрасната со папрат. Патеката беше тесна, толку тесна што на неа не можеа да се разминат ни двајца пешаци, а камоли коњи.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Ги подредуваа така што меѓу нив ставаа саксии со папрат и аспарагус, зашто сарделите зимно време не вегетираат, па ќе бидат засолнети со зеленилото од папратта и аспарагусот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Едо писателот со погледот како да бараше начин да ги расебети капињето од скребите, копривите од малечките, папратта од базојчките, блостурот од шиповите...
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Ване, не како најтрезен колку како најприсебен, бидејќи повеќе отпиваше отколку што голташе од бинлакот, ги одвлечка полузаспани и полумортуси во шаторот, под уште топлите крила на импрегираното платно, и ги остави да грчат и да се лигават на сувата папрат врз која паѓаа од грутчестите душеци.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
2. Одење по печурки
По рабовите на шумичките сенка
гром, заблуда душевна
поглед кој бара нешто нестварно стварно
нешто кое има облик, но варира
чудовишно мошне
пошашавува под шишарките
под игличките, трњата, папратта
под правта и пепелта.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Гореа купиштата папрат, нели? - Од каде знаете ?
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Во лединката легната под едно голо карпесто ритче, обрасната со папрат под чија сенка зреат шумски јаготки, најдов големо парче од авионска бомба и половина од минофрчка граната.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
