офне (св.)
Офна како од куршум пронижан и изусти длабоко потресен: — Ти ли си, Петре, брате? — и почна да го бакнува по крвавото лице на бацко му Петре, којшто се онесвести од силната возбуда што го најде брата си во крвавата борба со „непријателот", за кого веруваше дека загинал уште пред три години.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Наведнувајќи се, честопати и ќе офнеше, а потоа ќе се исправеше и со рацете ќе се фатеше за половината.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Доцна е веќе! - офнаа шините. - Доцна е и за нас и за тебе.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Добро е, - рече, - добро се сврши, уф! - просто офна тој, па стана и почна да се валка низ тревата, да кубе папрат, да клоца со нозете, да се смее.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
16 Последен мотив: стебла.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
И така, една ноќ спроти Вртолум, кога ја испија со Лоте, и со ветеринарот Скрез и последната чаша за длабок сон, и кога излегоа надвор да си одат, Бандо чу како некој со копач му удира на ѕидот од куќата; на Бандо му мина гром низ телото, му удри крвта в глава и повторно му се врати оној некогашен страв во него; срипа како ѕверка; ја грабна пушката и излета во мракот надвор; свика кон сенките што се тетеравеа крај куќата и пукна; некој офна и падна; стрчна жена му од Бандо, стрчнаа соседите и ги поткасаа бузите: го видоа Лото струполен крај ѕидот; го кренаа и побрзаа да му ја запрат крвта.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Скрез офна така силно, што Цанул се исплаши, ја фрли вилата и избега; Цанулица замалена од страв, стрчна кон Скрез, му ја извади забуцаната вила и му ја изврза раната со шамија за да му ја запре крвта што бликаше на сите страни; го одврза коњот, му помогна да се качи и тргнаа в град на болница.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Тие нешто бладаат, ќе ја клоцнат чергата со нозете, ќе го соберат ложникот, ќе офнат и како ќе офнат тие, така и јас офнувам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Не му даваат дури ни убаво да офне: „Оф, мори мајко“ , да рече.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Таа ќе офне и мене пак студен нож ќе ме удри овде, во срцево.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Кога коњот пцовиса, Дукле офна: - Ах, што ќе правиме... Ни отиде коњот...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Кога најпосле и последната пара ја фрлив, кога виде дека нема веќе ништо во чантата, се згрчи, се фати за градите, офна и се струполи на подот.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Од лицето на Руса, која не трепна и не офна, шикна крв, тој ја поклопи со дланките.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ти бранат без лозинка да зборуваш, ти бранат и да офнеш, на некоја болка да се оѕвиеш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тие ќе офнат внатре, жените ќе подрипнат надвор.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се слушнало само некакво суво дишење, болно и испрекинато, човекот можеби се засркнувал, додека и другите околу него не почнале да дишат како и тој, претсмртнички или пијано, потоа тој Јане Крстин офнал и се занел на една страна, тогаш кога сите знаеле дека од негде некој стрелал кон нив, кон сета толпа, сеедно во чие месо ќе се забие оловото од бездруго долгата арамиска, беговска или измеќарска пушка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Под нокотот веднаш му излезе модро, ама тој не офна.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Излезе месечината. Онака сонлива, се удри од висок оџак. Офна. Едната страна ѝ набабре.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Ја зграпчив за косата и ја повлеков назад; таа офна и падна; јас го фрлив шишето во ѕидот, тоа се скрши, и јас веќе следниот миг нафрлив врз неа.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Третиот ден, уште на ранина, уште неосвестени од она што се случило ноќта, придружбата на мојот прапрапрадедо, неговите слуги и камилари биле исечени од сабјите на ајдутите, така што немале време ни да офнат ни да залелекаат.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
