отсутен (прид.)
Предај се со отсутност на духот, биди врелина. Ќе бидеме безобѕирни спрема соседите.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Стои на познатиот малку нагорен килим и со нем крик го разгледува секој дом, по сонот дека неколку месеци бил отсутен.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ја заборавија ретката гостинка со нацртани веѓи и многу остри ковчиња под тврдата облека, ја заборавија и својата бедна машкост и се обидоа да се извинат, набожнички, вернички, лакејски. „Оче Симеоне...“ Им одговори на непоставеното прашање, отсутно, не дигајќи ја главата потпрена на колениците: „Еднаш еден ваш коњ пуштив да спие кај мене.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Отсутен од сѐ што ја брануваше, нервозно извика: - Ама што правиш, уште не си почнала ни да се дегримираш?!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Го извлекува со својата отсутност. Со својата студенина...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
ФЕЗЛИЕВ: (Кој сето време го слушаше расправањето на Методи отсутно, станува и трга кон кујната.) Јас ќе излезам... в кујна.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Од друга страна, потребно е Вие, за сето време додека тој ќе биде отсутен - да сте дома.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Како да бил отсутен секогаш.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тој беше отсутен пак и туѓ и неосетлив на навредите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Гледаме загрижено и отсутно, размислувајќи за секакви непријатности и несреќи: а да умре?
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Отсутен беше само Васе. Чекавме и молчиме.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Отсутен беше само Митре. Разбравме дека лежел болен.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Лежеше со раширени раце, со отсутен поглед.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
И сепак тој се чувствуваше нешто погоре од чифчиите, подолу од бегот и беше доволен со својата положба, бидејќи и тој можеше да ги псуе чифчиите, да ги кара, па дури и да протепа по некој кога бегот беше отсутен, да не заборават оти се робови — измеќари.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Црномурестото момче од Неготино беше отсутно. Многу замислено. Неспокојно.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Докторот Татули вели дека многу луѓе имаат ваква појава, на некои им се случува и дење, будни а да чекорат занесено, замислено, прават движења и работи кои не им доаѓа од свеста, туку така механички: гледаат, и не виѓаат, слушаат, а не сфаќаат, отсутни се - сѐ дур некој не им свика или не ги сниша за рака и не ги оттргне од таа занесеност...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Едноставно лебдеше, се лизгаше, отсутна од луѓето, како меѓу подот и таваниците да имаше меко перниче по кое плови низ океанот на музиката.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
...големиот закон на природноста наспроти квадрантите промислата наспроти оправдувањето лебедот наспроти кристалот крв слободна од телото се простира пред окото зад извикот таму каде чека твојата сребрена чевличка твојот заден траг... знаците од сонот или сонувачите како алтернативци ...отежната од змиските клопчиња гранките се веднат скоро до паднатите лисја зошто оттаму од живите шуми ме потсеќаш на своите боси стопала јас не сум лошиот родител ниту ти оставеното дете тие чудовишни црнобели слики се сосема предвидлива компензација за отсатноста сонот место допир декорот го бираме наизменично ноќва се моите змии шумите следната ноќ возењето во спротивна насока распарченото тело на асфалтот крваво што го љубиш осветлена во трикото на невина балерина потоа јас летот над градот по ехото на твојот глас па ти појадокот во природа со заборавените заеднички пријатели...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
- Пријателите... јас... некое време бев отсутен.
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Има паднал на Турците в раце без отпор , отсутен и со свртени очи кон планинскиот срт .
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
