остари св.

остари (св.)

Со други зборови: комитетот ми дава возможност за една година да се извинувам за неисполнувањето на реформите а после не ќе ги воведам, зашто тие ќе остарат.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Така е, Тој не ќе ги остави да ми го ископаат срцево и да му го пратат како подарок на некој дамкав и `рскавичав реонски секретар што остарел предвреме од алчност додека му грабал и ништо не му давал на животот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Таа сакаше да остане крај Крстана, макар да се мачи како роб, сосема да пресвисне, само да не ѝ дојде тој срам - дека мажот ја оставил затоа што остарела пред време.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Како е? Се држи ли? Или е остарен?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Од терасата на хотелот „Дуна“ се восхитував од убавините на тврдината на аласите и на Кралскиот дворец, во кој е сместена националната Уметничка галерија на Унгарија, уживав во ладните пијачки и, навикнат на секој чекор во Будимпешта да гледам убав, млад свет, не ме зарадува глетката на терасата која, буквално, беше окупирана од старици, облечени во шарени алишта, та дури смешни, и помислив - остарела Будимпешта.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- И јас не го познав,вели Јон, остарело, се искубало, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Косата и да му побелува, срцето не може да му остари, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не верувам дека човек на безден, на безгодина може да остари, да си ја мени свеќата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во Потковицата сѐ уште се немаше случено, но за слични злодела денизден пристигаа вести од околните села: Турците грабеа моми и невести и ги носеа на чифлизите; таму ги турчеа и се женеа со нив или сѐ до старост ги чуваа во харемите, а кога ќе остареа, огрубени и обесчестени, ги падеа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така е, Тој не ќе ги остави да ми го ископаат срцево и да му го пратат како подарок на некој дамкав и 'рскавичен реонски секретар што остарел предвреме од алчност додека му грабал и ништо не му давал на животот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Водици, Пречиста, Божиќ... И одново таа исповед: ми летнаа годините; остаревме... Господи!
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Којзнае колку робијаши има во Сибир! Може овдека ќе остариме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Си остарела ко желка, вели, а уште ги криеш годините.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- А, кога ќе остари, ќе види тој, нема да му помагам, нека се мачи сам со бастун во раката.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Како да бил бессилен да ги ослободи жилите и месото од грч и со матни очи барал капка роса скриена од сонцето под лански лист, да ги допре усните и да го убие огнот на пониженоста и мислел - бил млад, остарел, се намалил, премал ќе се удави во таква капка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа префрлил преку глава неколку болести, пребрзо остарувал, станал селски старешина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бил остарен, преку едното око му минала, во битките, турска сабја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чувствува, нема да остари. Го замислува своето плотно, бело тело без брчки, без кал, без шевови.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тие два расказа, или тие две приказни, јас ги чув кога бев дете, ги прочитав запишани од друг во второ време, ги запишав самиот кога остарев, речиси во трето време.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Повеќе