ослани (св.)
По мене Времето се качува (повеј студен) И ме Осланува. колку сум заморен Колку сум заморен од животот Од летот во висините Од падот во длабините Од врели стрели Шибнати во слабините Та чувствувам како Молкум ме одминува светот И како Отаде Ме носат Годините. присет Воденичен камен. Јачменов леб.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
Овошките слана ги ослани, нивјето мразот ги попари.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
