обвини (св.)
Србите можеме да ги обвинуваме за шовинизам; но тие не се поголеми шовинисти од Бугарите.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Издавањето на овој весник не можеше да им се бендиса на српските шовинисти, затоа српските весници подигнаа шум против издавањето на „Балкански гласник” обвинувајќи го неговиот редактор за сочувство на македонските комитети, како резултат на кое тој беше протеран од Србија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Сиромашката бугарска влада се најде во небрано лозје во македонското прашање: Македонците ја изиграа и ја употребуваа како средство за своите цели, а европејците ја обвинуваа за итрини од коишто таа сиромашката беше далеку.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ја обвинувам, реков тогаш во себе. Неправедно ја обвинувам.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тоа беше се уверуваше и се чудеше зошто не го обвинува лекарот со студена распламнатост во ноздрите.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И обвинуваше. Што правам јас?, - ќе се прекореше и истиот час ќе го прободеше нејзиниот загрижен шепот „вечера ли?“ Не ѝ одговараше.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Или... Библиски саламандер, измисли. Едноставно испарил оставајќи ме па сега неговата душа лета околу мене и ме обвинува: ја уби мојата добрина.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Затоа тој секогаш само Неа ја обвинуваше, само во Неа го бараше виновникот за плимите и осеките што го растресуваа нивниот брак.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
4. Ако доброто почна да бега и од него зашто тогаш не му рекоа обвинет си дека си луд, смртна опасност си за луѓето, дојди на испитување, болницата се наоѓа таму и таму, бројот на телефонот е во телефонскиот именик, туку дојдоа како ураган, обајцата - горила со ниски, безгрижни чела и зелени подочни кеси, обајцата колку тројца како што беше тој, набрекнати, сити рамнодушни за сѐ, дури и за себе, ни толку умни за да бидат некогаш луди.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Престанаа дури да ми веруваат дека сево ова се случило и ме обвинија дека сум го измислил.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Гледајќи ја оваа маса од расчувствувани лица, Арсо се прашаше самиот себеси, зошто овие сериозни лица - запотени, стеснети и опијанети од љубопитност, ги заборавиле своите секојдневни работи, многу важни за самите нив и се претвораат овде во наивни, пакосни или добродушни гледачи, зашто им е потребно тоа да се согласуваат со оние што обвинуваат и на таков начин да си ги прават душите тврдокорни, барајќи во себе презир, непопустливост и казна за оние што се млади и непокорни, но очигледно способни да ја платат највисоката цена за таа своја непокорност, за тоа свое несогласување и за мечтата за нешто што го нема, но треба да дојде, зашто без него нема смирување и среќа.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Напразно ме обвинувате, кајмакам ефенди!
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Оставете... Не зборувајте за тоа... Не ве обвинувам...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
А за својата несреќа секое го обвинуваше другото.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Бре, какви ненаситници сме, велеа луѓето, го истребивме езерото; се пцуеја, се обвинуваа меѓу себе, но штом ќе чуеја дека пак бучи езерото, дека пак дува југот, скокаа од сон, се будеа и трчаа крај езерото да видат да не се повторува истото чудо.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Бев обвинет поради неморални сништа. Малиот човек со тесни усни како директен сведок имаше несоборливи докази за мојот разврат.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Оти ако се замешаат властите во ова, можат да нѐ обвинат дека сме зеле да се бунтуваме, па ни црква, ни општина, ни училиште не ќе ни дадат да си отвориме.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Од истргани зборови прават нови реченици што ќе ме обвинат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе нè обвинат дека сосила сме ја одвлекле и ќе кршат погача преку наш грб.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
А ќе ме обвинуваше ли сега да не ги спасев?
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
