ни (зам.)
Ако, пак, ги запрашаш словенските книжевници: „Кој ви ги создал буквите и кој ви ги превел книгите?“ - сите знаат и одговарајќи ќе кажат: Свети Константин Философ, наречен Кирил, тој нам ни ги создаде буквите и книгите ги преведе, заедно со брата си Методија. Уште се живи оние што ги виделе нив.“
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
И му рекл татко му: „Чедо, нам требува да земеме девојка на наша прилика, а ти сакаш неја — не салт што е без руки, ами Бог знае каква е некоја сељанка и за кој кабахат ѝ отсекли руките Това ќе да ни е на срам.“
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
На јуриш! Судбината ни е во скутот на бога скриена, иста и сретна!"
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Та Кузман, јунак славен, падна убиен од Гега, тој сердар прочут падна в бој, и ќе ги гази пљачкашот планините ни сега, а да ги брани нема кој ...“
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Се спуштија други во Стан; и по куќите, вични, бараа пченични лебој, Доведоа оттаму десет ергенчиња лични: некој да служи ни требал!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Дор е бил жив крал ни Марко, земља била мирна, не глобеха неја Турци, не газеха неја.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Прилеп - то е име славно, тамо е живејал некога си крал ни Марко, в него е царувал.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
– „Море ние, Силјане, сполај Богу, си поминуваме, туку ти, ти како помина по туѓина, кажи ни некои унерии, елбете тоа, што си видел ти, ние не сме виделе,“ му рекле селаните.
„Силјан Штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
– „Па некој ти ги кажувал овие работи, му рекол татко му, во градот што ни ги гаткаш.“
„Силјан Штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
„Иии, ене го Силјан од Коњари; ене го Силјан од Коњари кај ни иде на гости.“
„Силјан Штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
67. Тие велат: во тоа време кога министерството на Данев ја предаде надворешната политика на Бугарија, во рацете на Русија, последнава, наместо да ни помогне, направи да се ракоположи Фирмилијан во Скопје, и друго, не направи ништо за Македонија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ако бугарските трговски агентства во Македонија се благодејание за нас, тогаш српските генерални конзулства сѐ уште поголемо. – Бугарите ни го поддржале востанието. И Србите го поддржуваа.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Милосрдна сестра со рачички мали за раната наша не наоѓа лека. Со милосни очи, со поглед што гали не ни носи таа нам преврска мека.
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Турчинот ќе ни дојдеше во куќата, ќе се најадеше, ќе се напиеше и ќе ни речеше: Бре ѓаур! ај донеси ми тоа и тоа! – ќе му одговоревме: Сега, беим!
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
ЛЕНКА: Така, така, брат Димо. Да си ми жив! Да ни се живи младенците!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Еден од нив, во белешката за една англиска публикација која донесува извештај за конференцијата на подвластените нации и раси, одржана на 28-30 јуни 1910 година и составена од претставници на разни народи од Азија, Африка и Европа кои се наоѓаат под туѓинско владеење, пишува коментирајќи ги говорите на таа конференција: „Ни велат дека треба да се бориме против империјализмот; владејачките држави треба да го признаат правото на подвластените народи на самостојност, меѓународен суд треба да го контролира исполнувањето на договорите склучени меѓу големите држави и слабите народи.
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
„Овој типичен пример на еквилибристика со билансите, сосем обична кај акционерските друштва, ни објаснува зошто управите на акционерските друштва со многу полесно срце се зафаќаат за рискантни работи одошто приватните претприемачи.
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
Најполни и најточни податоци за тој процес ни даваат современите пописи во индустријата.
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
Ако има господ, треба да ни се врати таткото, домаќинот, мажот... (Резигнирано).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
КЕВА: Сега да пие, кога ни виси токмак над главата.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
