ништо (ср.)
А она не му отговорила ништо, ами текле је слзи от очите и учинила ишарет да ја поможат нешто.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Оловниот куршум не погоди овојпат ништо. Сиот избезумен, мажи да паѓаат виде.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Оф јас сиромав само со умот што се богатеам, оти уште еднаш јас ќе било касмет да си одам, ами види го тоа широко море: до кај јас да се вратам уште еднаш назад, овде коски ќе окапам и друго ништо“.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
СТОЈЧЕ: Баче Јован повеќе го сакам. Тој ќе ми дава бакшиш и ќе ми купи јагне. Баче Костадин ништо нема...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Не мисли на лошо, побратиме. Ништо не е тоа. Ќе помине!... (Излегува).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Со години ве учам на ред и чистота — ништо! Како да учам ќутуци!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
А јас знам ова: човек на човека може да му стори лошотија за ништо, ама за добрина, треба да има некој есап.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
КАТА: Ништо, ако не да вечераме, пак може низ вечера ќе ни падне на ум како да направиме. Што ќе речете?
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Ништо лошо не ви чинам, аман, аман, не ви чинам! (го пушта куферчето на миндерот и ги става рацете во џебовите).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
МИТРЕ: Ништо, ние ќе си го пуштиме Анѓелета, со името на бога.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Та кога ќе ги додадеш и пустите пари и стока од Антица, како што ти реков: „ништо не го запира да стане и црн ѓавол“!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
ПОП ЈАНЧЕ: Ништо не те разбирам!... Тој ја сака ли?
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
А Мече како да не станало ништо, трчаше веќе со празна тенекија кон бригадниот логор. ***
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Но не рече ништо. Отрча затворајќи ја вратата зад себе.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ако сакаш, направи сам. Земи ја мачката, трчај околу црква и не говори ништо.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Или, можеби, ништо не криеше. Како орев од кој вешта верверица ја извадила на неразбирлив начин јатката оставајќи на тврдата кора фантастично мало дупченце.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Нејсе, ако се толку магариња, и попот, и Илко да не дадат нишчо, алав нека им е табиетот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Поп Петко си го поклопи цело Витолишча и кај него ништо не се измени. „Оче наш“, „Свјати боже“, „Господи, помилуј“, останаа истите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Кој не правил свадба тој не знае ништо од веков. Особено селска и мариовска.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Немаше ништо, и не беа усни и не беа нејзини.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
