неженет (прид.)
      
      
        
          
          
        
        
              
          Кога ја оставив Кате неколку години беше поголема од Ана, а сега — ќерка има колку неа. А јас неженет!...
        
      
    
    
    
      „Парите се отепувачка“
         од Ристо Крле 
        (1938)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Влезе, поразговара и запиша во својот список едно име: Стојан Ванков, роден тогаш и тогаш, тоа и тоа, неженет и - доселен по војната од зад граница. „Благодарам“, рече кришум гледајќи кон касата, а тој, Ванков, имаше доверба во него и му говореше со асматично шушкање до душникот за сѐ - какви се цените на пазарот, кога бил најголемиот пожар во некој голем град, каква политика води Черчил.
        
      
    
    
    
      „Месечар“
         од Славко Јаневски 
        (1959)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Убав, млад, рус како неа, јак и снажен како 'рслан, неженет, како си мислеше таа и како ѝ се кажа Толе; работник — минер. А уште кога се слушна во логорот дека го турнал Ѓузепа во тунелот и му ја зел мартинката на Аќифа, Толе порасна во очите на сите работници и работнички, а најмногу во очите на Проќа.
        
      
    
    
    
      „Толе Паша“
         од Стале Попов 
        (1976)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Уште, уште, вика Уља, дали дека неженето, пејам.
        
      
    
    
    
      „Пиреј“
         од Петре М. Андреевски 
        (1983)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Тука, во фабриката, и загинал. И тој и неговиот помлад брат. Неженет.
        
      
    
    
    
      „Омраза - длабоко“
         од Драгица Најческа 
        (1998)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Татко ми е одамна починат (почина по два месеца откако заминав, затоа што не можеше да се соочи со тоа дека син му е циркузант), мајка ми почива до него од пред некоја година, а брат ми е сметководител во една мала фирма, неженет, и сосема пристојно заработува.
        
      
    
    
    
      „Папокот на светот“
         од Венко Андоновски 
        (2000)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Татко, со своето семејство, во куќата крај Езерото, а помладиот брат, сѐ уште неженет, остана да живее со мајка им и со сестрите во другата куќа.
        
      
    
    
    
      „Ервехе“
         од Луан Старова 
        (2006)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          До него лежи Стерјо Фотовичин, млад, неженет.
        
      
    
    
    
      „На пат со времето“
         од Петре Наковски 
        (2010)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Додатен проблем му причинуваше и најавата за носење закон за неженети со што Трпе покрај сите пиздарии ќе требаше да ѝ плаќа уште и данок на државата.
        
      
    
    
    
      „Двоглед“
         од Горан Јанкуловски 
        (2011)
        
        
    
    
   
   
         
	        