недостижен (прид.)
Реката го лажеше - и беше пред него, и трепереше на недостижна далечина.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
За мене ѕвездите се недостижни.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
„Бегај. И чекај ме на улица.“ Полека, несигурно потпирајќи се од маса на маса, се заниша кон неочекувано сосем далечната и недостижна врата. *
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Таа разговараше со него од недостижна далечина.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
На овој рид ќе те оставам и кога ќе заминам пак да те гледам Голема. За неколку нови чекори недостижност ме остави утринава зад тебе.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Далеку Врз својата пепел заврни И мост од себе направи од брегов тебе маченик до брегон тебе недостижен Помини!
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Овде останале само езерските самовили, запрегнале бели ракави и почнале да градат голем, светол дворец сред недостижните езерски длабочини...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сезаме, отвори се, беше непозната тајна за него, беше игра на лотарија со недостижна премија.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Не дозволувам да го угаснеш она што свети и блеска во тебе и те прави недостижна.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
За каков порок, за какви низини говориш ти? На високо си ти, недостижна си ти, Ана!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И тој останува само со придушено дишење и со потисната свест за нешто што не смее да се случи, за нешто што треба да се постигне, но што сега, некако, отскокнува во недостижна далечина.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се будеше со вресок, испотен, со коленици што потреперуваат, мајсторите крај него си спиеја во онаа изгубена и за него веќе недостижна топлина на мирните постели и тој дури по подоста време, исправен на своето, легло, неприемчиво и змиско, немаше од кого друг ни да го крие освен од себе тоа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Во зачаденото жржорење меѓу наши познати брадосани парталковци, некои од нив со нож во појасот, луѓе на кои кафеаната има станала вистинска татковина за која се врзани сите нивни романтичарски прчења, очајувања или нејасни радости, Ибраим Ибраим ме обогатуваше со нешто одамнешно што секогаш, и додека се слуша и подоцна, излгледаше дека е измислено, исградено како мисловна архитектура со врелина и недостижна фантазија никната од почвата и дарбата на старите раскажувачи.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Писокот бегал, станувал недостижен, зборовите биле потешки да му се придружат.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Сепак лежев и повторно и пак повторно ги пребројував недостижните птици. „Знаеш за кого говорам.“
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Леонардо тука е недостижен предок.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Погледнете ги ѕвездите! Тие се засекогаш недостижни за нас.“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Виде многу дотогаш недостижни нешта.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Ами ако е, како што се случува често, долу до недостижни бездни, далеку под дното на црните мориња?
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Така неговите мисли го фаќаа последниот воз, неговиот недостижен Балкан-експрес. И тој се смируваше. Заспиваше...
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
