најпосле (прил.)
Неговиот труд и подвиг ги почитуваме и слични пофалби нема кому да упатиме, па иако отпосле светна, сепак надмина сѐ, како и Деница, која иако огрева најпосле, со својата светлина ги облева сите ѕвезди кои имаат сончева светлина.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
Но и неа бесно огнооки змејови страшни силно ја тресат од темел и куќата, најпосле, паѓа, а купишта прашни станаа гробови неми . . .
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
И најпосле, дивиот Махмуд, кој беше во сешто бик меѓу стадото бесно.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Најпосле, беше кандисал дуовникот и го зел Силјана со себе за на аџилак.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Најпосле, чедо, не знам друго што да ти речам и да те учам отколку што сум чул од татка ми, Бог да ми го прости.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Јас знам оти чудно ви е ова што ви го кажувам ама не е чаре да ве излажам, чунки најпосле испат ќе ви го сторам и ќе ве уверам.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
За г.Бешков попрашајте кого сакате во Битола, било тоа од персоналот на тамошните консулства, било од бугарските учители, било од влашките, било од граѓаните или најпосле од Циганчињата со кои има разговарано г.Бешков, постојано одејќи по градот без работа, и сите ќе ви кажат кој е г.Бешков.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
А Локвата денес со бранови крилни, што стопани свои ве најпосле виде, та не може никој да ве скорне, силни, за вашата смелост скап спомен ќе биде!
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Разбравме ли, најпосле, ние?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Долгоподготвуваното и многуочекуваното востание најпосле излезе најаве.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Татко ми е сиромав, самарџија... Најпосле јас имам под ноктите црно, кал... (Задржуваниот плач се пробива со придушено липање.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Најпосле, јас... (Оди кои вратата.) Ајде, мечка страв, мене не страв! (Ја фаќа вратата и веднаш ја тргнува раката како ожежена.) А-а! Не бива....
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Сиромав, окапан, немаше пари да му плати на попот кога ве крштаваше, најпосле и него го закопаа на вересија.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Таа, најпосле, се „самоспознава“, се „наоѓа себеси“ во „субјективниот дух“, во самопознанието кај човека.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
БОГДАН: (полека подразбира и најлосле како од гром трештен) Шта кажеш, море жено?...
„Гладна кокошка просо сонуе“
од Блаже Конески
(1945)
Па, најпосле, општинскиот штурец умееше да ги разнежи срцата, но не моето - болно и разјадено, и исцедено, без чувства и без живот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ти, Пенчо, в капа и в пазуви, а ти, арслане, најпосле ме забележа - в бовча.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Најпосле, разговорот за ѓаволи, необичен и несекојдневен, ме привлекуваше.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
И кога во групата деца најпоследно се појави девојче да го бакне крстот, се зачуди поп Трајко и си рече: — „Шо бара воа чупе меѓу децата?“ — ама си го стори адетот без да ми попречи.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Најпосле и ќотекот не помогна, та еден ден сам Стојо излезе пред браќа си со предлог за делење: — Море браќа, ваа не а бива што не а бива.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
