насилник (м.)
Да, не од недостојна смрт... За насилнички дела отплатник беше, знаејќи да одмазди смртно за својата дружина цела, голем страв сегде ширејќи.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
„Удирајте право, да не мине никој од овие наши насилници клети!“
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Ние се бунтуваме против тираните и против насилниците на нашата чест и против оние што ни ја смукаат нашата пот...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Се изненади - бакарот беше покриен со темнозелена ’рѓа: пред него стоеше насилникот Мирон.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Стоеја потпрени еден на друг и се срамеа. „Остави го, Мироне“ , рекоа. „Тој е сакат.“ Во очите им лежеше лилава меланхолија и молеше - остави го Мироне, а тој, насилник со жед на сувите усни, уште еднаш праша со закана крстосувајќи ги рацете на гради: „Што сакаш ти?“ На ниското чело можеше да му се прочита дека знае да биде до крај безмилосен кон противниците.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Му покажуваа ретки вештини за да го вратат во живот и кога се уверија дека тој ги гледа како да се најнезанимливото чудо на светот, се распашаа и првпат во животот станаа насилници.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Со нашите десет глави.. . Нашите глави се полни со експлозив. Ќе ти ставиме во темелите на ова насилничко царство!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Севишниот Господ Бог ли ги донесе за преку него, преку лебот и солта што тој им ги понуди, да ги увери во беспомоќноста и измиреноста на луѓето од Потковицата со нивното насилничко доаѓање, или, пак, тоа го стори Сатаната, за да направи од него предавник, кога веќе ги потскажа луѓето?
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Пред да сфатам како и кога, сета таа магија ме крена на нозе и ме доведе до прозорецот над кој мајсторот се двоумел дали да ѝ отвори пат на светлоста или да остави отвор за огњарка, тајна надеж дека со пушка ќе може да се спротивстави на арамии или насилници со чалми.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се почувствував како да сум со нив, со тие безумни насилници. „Тешко ми е“, реков.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Потоа се рашириле по селото секакви прикаски: некои кажувале дека загинала од безмилосни насилници, некои дека му се вратила на родното место.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ремзи Прнаска, професор на Универзитетот „Сорбона” „Drita” Tirana,10 maj 1998 Сосем е природно, за книжевната критика и странскиот читател, романот Времето на козите на Луан Старова да биде разбран како гротескна алегорија против диктатурата која се потпираше врз насилничката идеологија, алегорија која истовремено се потпира врз балканското битие.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Саботажата е друга работа, сосема различна од насилничките соништа.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Му се фрли во прегратка, го бакна речиси насилнички, и еден миг подоцна си го проби патот меѓу гранките и исчезна во шумата, правејќи сосем малку врева.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Кога ќе бидете возрасни ќе ги читате и другите мои дела, исполнети со патилата на нашиот народ да опстане на овие простори, постојано во докажување на сопствениот идентитет и бранејќи се пред бројните насилници и насилија.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Пред да се случи убиството на Никола, една недела претпладне, речиси сето Маказар ја нападнало црквата и ја уништило фреската со неговиот лик, како фреска на еден насилник и лицемер.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Всушност со несигурни чекори се движам низ просторијата во која владее насилничкото расонување.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Потоа учествуваше во заштитата и спасувањето на познати албански семејства под закана на непредвидливите насилници.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Од него беа исклучени само насилниците, манијаците и нимфоманките, како и оние кои неподвижно лежеа на креветите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Таму насилниците можеа да си дозволат поголема слобода, а со доволна упорност се случуваше сексуалноста да премине во физичка, и тоа по желба на самата жртва.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
