намига (несв.)
Го гледав а тој мислејќи дека се восхитувам со него ми намига и ми покажа под танките усни купиште зелени заби.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Оти јачменчок ти се фрла само ако намигаш и ако се смееш на коњски прдеж.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Со никаква наредба не можеа срцата да ни ги разделат, очите да ни ги заградат да не се намигаат, мислите да не разговараат, срцето да не го слуша гласот на Големата вода.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Му купуваат остар кујнски нож, уредно плаќаат на касата, шегобијски му намигаат.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
На враќање, пред да си отидат и Игбал и Мила, ми се стори дека таа мангупски ми намига и тивко, за да не ја чуе тој, ми шепнува: - Ама признај, Бреза, дека ептен ти се допаѓа, признај дека си вљубена во него!
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
- Не ти е срам бе, татко моеш да им бидеш - го подјебавав и му намигав на другарчето до мене.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Александар забележа дека Павле му намига... хммм веројатно мисли дека јас и Бојана сме пар.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
