налути (св.)
Но ние се сметавме за каури, христијани и рајати и помниме дека сме имале наша каурска и рајатска царштина, но сме ја загубиле на Косово Поле, кога им се налутил господ на нашите предедовци.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Кога ќе се налутеа на нас и ќе нѐ наречеа тврдоглави Бугари, ние пак ќе речевме: Е па така си е: вистина, христијани сме, ама не сме образовани како Грците!
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Со други зборови, ние пред Турците се кажувавме така како што нема да се налути агата.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Молчев на неговите прашања сѐ додека не ќе се налутеше: - Седни, придавко вечна.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Не Риста, се налути Андон како да се кара. - Ристо е арабаџија од нашата улица.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Попот се откажа и од ќерка си Бисера што го прибра Крлета и еднаш, кога таа отиде да го види, да му ги земе алиштата за перење и да му занесе едно грне кисело млеко, толку го налути кога му рече в очи оти тој е крив, а не Крсте, — го грабна од полицата грнето, и го удри од глава и ја истурка низ врата со полна уста клетви: — Еве откаде дуел ветерот шо ми го подветрил детето, да даде господ нека срдешница да а вати!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Бино пак го покани сега нему да му се предаде како пред дванаесет тринаесет години што го канеше да му се предаде на мудурот, бидејќи сега тој седеше на тој стол, но тоа само го налути Јована, та за инает на Бина реши да се предаде, но не нему, ами направо на окружниот началник во Битола.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Овој се налутил та со секирата што ја имал в раце замавнал и го отепал човекот.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Арамијата пак молбата на татка го налутила, па му удриле и ќотек.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
За напад од Тиквешието требаше да се подигне скопскиот беглер-бег, a трето, кадијата се исплаши сам на своја глава да ја подига таа акција да не претрпи пак пораз кој може да го налути султанот та да настрада.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
- Да не ни се налутил? - рече друга. - Да не се разболел? - рече и третата.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Но тоа ја налути Стана па силно ја потргна мачката за опашот. - Мјау-у! - Мјау-у! - жално списка мачката се истргна од рацете на лошото девојче и побегна дури во соседниот двор.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Од друга страна пак – немаше кому да му се поплаче, ни кому да му се налути. Му остануваше самиот да си мисли на себе.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Еднаш баба му му се налути на Зоки. Веќе не знам зошто беше тоа, но му рече: „Срам да ти е, Зоки, не зборувам повеќе со тебе.“
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Сите молчеа. Офицерот се налути, удри со раката по масата и пак почна да говори.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Зошто? Го налути ли некој? - Не.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Врати се во торбата, зар можеш да ме налутиш па лошо ќе поминеш!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Димче се налути: „Ветре, врати ми ја капата!“ - помисли, но капата не му се врати.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Знаев и очекував дека еден ден Билјана ќе им се налути на тополите.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Поради тоа фелдфебелот не успеа да се налути туку само се збуни.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
