момински (прид.)
Жена ет, но ет младоженка И за селски момак хубавец, Она моминска дала вејка И дала му момински венец.
„Пeсни“
од Рајко Жинзифов
(1863)
СИМКА: (Со болна насмевка). Го знаеш ти, Костадине, моминското срце... Додека сме моми, немаме срце. Само сме моми...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Костадин вели: „Сите момински адети и сите свадбени редови ги земам на себе, само милувам Симка без пари, без пазарлак да ми дојде. Од чиста милост...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Колку те гледам, сѐ полична стоиш. И лицето ти е денес друго: радосно, моминско, младо невестинско!...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Тоа беа офанзиви над народната војска, над жени и деца, над старци, над куќи и кошари, над добиток, офанзиви над момински и невестински ковчези. Заедно со војската која што отстапуеше од селата во планините бранејќи ја секоја попалена куќа и плевна - се точеа колони од испиени, но непокорни лица.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
За некаква ергенска и моминска љубов да се мисли, беше многу рано.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Јуначко момче во свое време бил, пет срца момински под своја гуња носел, домаќинство со голема челад спечалил.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Лежат негде закланите трите маслинки, коренот им е длабок; не ѕвонат зад нив есенските дукати на брезите, не мавтаат бели гранки како бели момински раце.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Како Историјата да е споменарник или момински дневник.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Руменилото на здравите момински образи за миг минуваше во проѕирност на бела хартија наспроти сончев зрак.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
„На болничкиот кревет, в гипс, не ќе му текне да поткрева момински поли.“
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ѝ се чинеше небаре да се вратила не само во своето Браново туку и во моминските години, кај татко и мајка, дека пак е со браќа, сестри и другарки таму во селото крај Мало Езеро.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Уште еден блесок на затегнатите момински бутини...и таа немарно му нуди чаша шампањско.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
На пластичните мршојадци што го прилепуваат својот одраз врз моминскиот лик.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Околу постелата, јаготки розови како момински пупки.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
65. Моите познаници се движеа меѓу паднатите рицари собирајќи ги прстените, паричниците, џепните часовници, моминските чеизи.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Татко му до својот брат во Грција стигна заобиколно, преку Америка, ставајќи го името и моминското презиме на мајка му на пликото.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Јас се крстев годинава. Не го задржав моето моминско презиме, како што сакаше дедо ми.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Во зракот на зениците каранфил две години расте, во дното на срцето, умира се раѓа, но сепак жигосано суштество во моминска песна завиткано ко месечина во облак молкум се тркала во душата...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Умреница Стојам и чекам стрпливо, ги слушам другите кои, откако ќе дојдат на ред, стануваат свесни дека комплетно неподготвени дошле во Матична служба да бараат уверение, а не знаат, на пример, ни моминско презиме на покојната.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
