молкне (св.)
Знам, свето е за херојство и подвиг да се слуша ... - Сѐ молкна. Сегде тивко е ...
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Да молкнеш! Да не те чујам веќе така да зборуваш!...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Молкнаа усти погани, стариот Белич занема над книги празни, глупави за јазик и наречја.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Вардаре горд, подзапри си го одот, Шар планино, наведи главата, бујати гори, молкнете со шумот – денес паднаа Мирче и Страшо.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Последен шум од занданите молкна, срца се стегат да не заплачат.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Го извикав. Баждар молкна и се заврте кон мене.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Професорот молкна и ја накриви главата на едната страна. Наслушнуваше.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Кога се изморивме и кога ни здодеа суровата игра, молкнавме наслушнувајќи дали ќе го чуеме стариот клисар.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тој што говореше со него молкна и закашлувајќи се, ја покри устата со двете дланки.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Баритонот молкна и самиот се потопи во непроѕирноста. Само накај село борците се викаат еден со друг кај каменото црквиче.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- А вие знаете ли колку сум јак. Како камен. Молкна.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
А кога жиците ќе прснат, гласот на Паганини ќе молкне како скршен будилник. Не, како заклан петел.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Чувствуваше дека до смрт би можел да ги забуца забите во нечие месо но вака сплеткан во лудачка кошула беше беспомошен. „Курвино семе“, мрмореше. „Курвино семе.“ Тие се сетија и молкнаа.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Чалгијата молкна... Кога стигна на езерскиот брег, Панде осети како го обзема свечено, празнично настроение...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Трубата продолжи. Не молкна. Исипа полни, кадифено меки звуци.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Кога видоа дека се беспомошни се повлекоа од врвицата, загазија во сувата трева и молкнаа, можеби читајќи му во себе на непознатиот оченаш. „Го гледаш ли ова?“ Отец Симеон му ја покажа здравата рака на која беше истетовирано срце.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Нарочно не така како што си ја запалил ти: со неразумно и сурово сомнение... Рече и молкна.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Арсо наеднаш молкнува. Потиснат од умор тој се издолжува на штиците и заспива.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Од тоа молкна и се притаи и црната прилика на оној под него.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Само една огромна, до болка раззината ужасна глад, во тие испрекрстени писоци, пред кои се отвораше и молкнуваше целата Долина, сета ноќ, сиот свет, престорувајќи се во некаква бездна празнина, што не можеше дури ни да се одзвие, ни да одекне, ни да одѕвони.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
