митинг (м.)
Не еднаш на митинзите во Софија и во другите градишта се имаат примано резолуции со излагања на нуждите на Македонците.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
68. Во 1894 год. во Цариград беше извршено масовно клање на Ерменците што предизвика бурна реакција во Европа, а исто така тоа беше искористено во Бугарија за организирање митинзи за Македонија што беа вешто експлоатирани од бугарската влада, по кои дојде и образувањето на Врховниот македонски комитет и неговото „востание” (1895)
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
На тие митинзи не беше претставен сиот македонскословенски народ со неговата интелигенција, затоа резолуциите беа и неполни и еднострани.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Кројачите одбиваат да ми сошијат војничка блуза без еполети и закопчана до грло, од школските географски карти го избришаа моето родно место, ја довлекоа мајка ми во некој Реонски комитет и ја натераа јавно, на митинг, да се откаже од мене.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Едно одделение од оние борци во англиска, или германска, или италијанска, или измешана од сите униформа, со шмајзери на градите, одело секогаш околу него, едно одделение партизани, штотуку слезени од шумата, по пустите голомразни улици на таа есен, кои во вечерите се исполнуваа со митинзите, баклјадите и демонстрациите, а во другото време оној се шетал низ тие улици и ретко кога излегувал без својата охрана, без тие добри, наивни борци, ослободители, со долги коси одзади, со реденици, оние што се фотографираа сосе шмајзери по црвоточните фотографски работилници, а нивните фотографии мрзнеа по излозите, избоени со мастилави бои, вплетени во некакви срца, или излепени на џепните огледалца, оние сѐ уште со крпени петокраки на капите, што имаа најразлични и најнеобични форми, оние со изрезбарените петокраки на кундаците и со толку решки во дрвото, колку непријатели секој од нив убил, едно одделение такви борци, поредени од сите негови страни, а тој во средината, натегнат и голем, плештест и црвен во вратот, широк и мирен во чекорот, со неколку пиштоли и слични тракатанци, додека луѓето наизлегувале на прозорците и тоа да го видат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Уште од почетокот се гледаше дека тоа ќе биде уште еден митинг, кого тој мораше да го издржи и тука немаше што да се стори.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
СТЕВО: Го чувме и твојот митинг. Сакаш да ме избркаат од работа поради твоите малоумни политички афектации? Видовме кој си!
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Однекаде се најде и цвеќе, дојдоа и другарите, референтот за спорт и култура другарот Дервутоски, референтот за општи работи другарот Вецески, другарот Елимоски, другарот Лажоски, направивме еден митинг во чест на другарот Анески, нашиот Ѕвонар. Проклет да бидам, митинг.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Кројачите одбиваа да ми сошијат војничка блуза без еполети и закопчана до грло, од школските, географски карти го избришаа моето родно место, ја довлекоа мајка ми во некој Реонски комитет и ја натераа јавно на митинг да се откаже од мене.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Некој се обиде да заплеска со рацете, но Захаријадис ќе подвикне: — Ве молам, не сме на митинг!
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во селото Попли одржавме и митинг.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Дојде да организира митинг...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Уште пред да може да им се најде некакво поголемо значење на нејзините врели и недоречени написи (секако под псевдоним) во весниците Дрошак и Про Армениа, некако во времето ерменско- македонскиот митинг во Париз, во 1904, или порано, Рубина Фаин сѐ почесто сонува црвени пожари и виорења на пламени знамиња над кои, сличен на легендарниот громовник стои таткото на ерменското револуционерно движење, Кристапор Микелјан, жолт, расторбешен, куц и брадест, сличен и на праматар и на изгладнет филозоф, човек во чии очи можела да се прочита болката на сите испозаклани Ерменци од преострите сабји благословени од самиот султан, од неговите суви усни без насмевка и затворени во венец на побелена брада, света и злокобна како за него.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Викаат како што се вика на митинзите: Да живее! Долу!...
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
На плоштадот стигнуваа првите окупаторски маршеви, ослободителите ја објавуваа победата, се одржуваа големите дефилеа на трудбениците, големите митинзи... ***
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Не можеше да поверува кога му рековме, на влегување дома заедно со трите кози, враќајќи се од митингот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Познати козари од планинските села, кои зад себе влечеа цели стада кози, со снажни прчови, се искачуваа на големата бина среде плоштадот, на која, по обичај, за време на големите паради, дефилеа и митинзи стоеја највисоките раководители на новата Народна Република Македонија во новата социјалистичка Федеративна Народна Република Југославија.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Во една од џамиите се чувале елементите за плакатите, паролите за големите партиски митинзи.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Утредента, целокупното население од околината учествуваше во долгата, бавна погребна поворка што се развлекуваше со часови и претставуваше, всушност, протестен митинг.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Првата вест е за синоќешниот голем протестен митинг на синдикатите на Македонија... место на настанот... плоштадот... во срцето на Скопје... на снимката од синоќа многу луѓе викаат, меѓу нив и новинарката преминот од колор-стварноста во црно-белиот филм се случува кога новинарката, привршувајќи го својот гласен прилог, е поклопена од уште посилниот глас на еден од демонстрантите: Уа владааа!...
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
