мири (несв.)
Ако некои се скарале попот треба да ги мири.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Децата повеќе не го задеваа Мартина, но и не му пристапија да се мират.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Завршувањето на војната луѓето го прославија шеметно: ја собраа сета комина што ја имаа по бочвите и каците и ја турија во селските казани да се вари; црпеа луѓето со чашки, со канчиња, заграбуваа со грсти уште од првата протока и пиеја; пиеја како да се натпреваруваа кој може повеќе да испие, кој може побргу да се опијани, збрлави; се бацуваа меѓу себе, се гушкаа, се миреа скарани, си ги отпетлуваа кошулите на градите и си ги даваа срцата еден на друг; ги собираа шлемовите од војските расфрлани по бавчите, ги навираа на колови и ги гаѓаа или се мочаа во нив; трчаа по секое преживеано добиче да го колат; се правеа заеднички гозби на широкиот пат крај езерото; кој како ќе донесеше нешто за колење, така луѓето викаа: „Придај господе!“ и му го удираа ножот; кој немаше добиче, носеше кокошка или петел; петлите, пред да ги заколат ги испијануваа со ракија: нивното кукуригање беше највеселото нешто: се натпреваруваа кој од кој посилно ќе пее.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
А штурчето не се мири, заспивалки пее, свири - добра ноќ, добра ноќ!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Утрото ќе ја отвори вратата Јон и ќе ме викне, ќе се мири.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Го карам и го мирам Горачинов.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
