милина (ж.)
ФРОСА: Ама, вистина, што ќе беше бре, луѓе? Јас се разбудив околу полноќ и излегов надвор да видам кое време е, што ќе видиш: она небо ведро, месечина грее како ден, милина да ти е.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Бисера се топеше од милина, подигруваше од радост, а Крсте седеше некако малаксан и задуман.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Сиот се стопи и како восок се слеа. Од радост и топла милина не можеше збор од уста да испушти.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Хе-хе-хе-хе . . . – ситно, ситно се засмеа дедо Геро да ти е милина да го слушаш. А децата беа сериозни.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
И уште не ти исчезнале од душата печатите на непријатните студени дни, а веќе по улиците и булеварите божилак од женски облеки разградени, тенки, проѕирни, шушливи - милина!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Во душата му се разлеваше чудна топлина и милина.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Зоби, зоби, чедо, - се топеше од милина старецот гледајќи го внукот како блажено ја полни устата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Беа обземени од нејзината милина.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Како сум можела, си мислам, како сум смеела да не ја сакам оваа милина.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Но на отец Иларион душата му се исполнуваше со милина што таа е веќе друг човек.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Креваше на шишето, ја пикаше главата меѓу решетките да го баци Анка, и неможејќи - само го жулкаше по раката, го милуваше; Анко му го чувствуваше треперењето на раката која сѐ повеќе стануваше потопла; татко му отпивнуваше и сѐ така со жулкање по раката, а во очите му најадруваа солзи од милина, од радост.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Го погледна татка ми в очи со сета милина на чувствата, на мислите, но и со сенка на загриженост, еден ден да не затреба последниот потрошен златник.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Пишуваше, како во денови на затишје на фронтот, при врвење низ селато, некаде ќе чуел гајда и срцето му се штрекнувало, му се возбудувало; ќе застанел да слуша, а душата му се исполнувала со милина, со радост, но и со тага.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Која милина, човече! Да се стопиш на место!
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Доаѓа Богдан до нивата каде што мајка му го роди и легнува на меѓата под грмушката каде што го пуштил првиот глас и го облева чувство како повторно да се раѓа; ги дише тревките и билките околу себе чувствувајќи ги како мирис на мајчино млеко; гледа во сонцето што се провира низ гранките над него и му блеска в очи како тогаш кога се роди, го слуша пеењето на птиците како да го прославуваат неговото повторно раѓање; слуша крај него кркори браздичка со вода како превртена стомна; слуша во далечина ѕвон на стада овци и добиток, милозвучен што ја разнежува душата; зеленилото му ги исполнува очите со спокојство и милина.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Милината на воздухот и зеленилото на лисјето го заплашуваа.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Јагулчета го обзеде милина.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Колку што се оддалечувавме од централниот дел на паркот, толку потивко и попразно беше. Милина една!
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Кога нѐ виде сите собрани, го доби стариот израз на благост и на милина.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Малечката веќе се задеваше: ги прекрсти рацете на навлаката зад неговите плеќи и толк ми се ближи со лицето што авторот зад уво чувствува врачечка топлина од којашто целото тело му го обзема милина и желност, си воомјазува како ја држи во прегратка, ја навира...
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
