мермер (м.)
Ана, твоето име ќе биде втиснато врз мермерот на славените!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Оној стоеше пресвиткан и нем на сината месечина, токму како некој од оние ангели од зелен мермер под маслините.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Се прекина една ноќ, беше како нешто само по себе да истече и да скапче и тие знаеја дека сите огромни ќиури од бел, зелен и црн мермер и сите други камчишта и бигорите, сите тажни анѓели и сите камени венци, какви што може да ги има само на едни заборавени гробишта и само во Грција, што дотогаш беа ги престојале мирни меѓу тие маслини сите поминати векови, сега се собрани на средината, здробени, и дека тука веќе немаше што да се прави.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
На убавата мермер чешма, во Варош-маалото, каде што беше куќата на Никола Делчев, една млада убава жена, ја пренесе новината: „Султана на Никола родила машко дете.“ - Нека ѝ е живо! - рече една.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Правена е по план, донесен од Германија, каде што тако му работеше како слаткар: куќата е со висок стрмен покрив кој не држи снег, и на кој, на сите четири страни, има тавански прозорчиња што го осветлуваат просторот под покривот; на сите четири ѕида од куќата: и на долниот и нагорниот кат, има мали дрвени балкончиња и тесни врати кои излегуваат на нив; над нив има гипсени украси: развлечени триаголници што се испакнуваат од фасадата; по рабовите на куќата, исто така, се спуштаат гипсени бордури; куќата е обградена со зеленило што ја прави уште поубава; пред куќата нема градина како пред многу други куќи, туку е посеана ниска трева која како зелено кадифе го покрива сиот простор; низ тревата постојано се разлева една браздичка со вода и ѝ дава свежина и силно, блескаво, зеленило; пред куќата, под лозницата што е разгранета на дрвени потпирачи, се белее гроб направен од мермер; околу него цвеќиња и масичка и столчиња направени од преполовени костенови стеблаци; оградата на дворот е од мазни дабови плотици со куси врвови исшилени како запци од шара.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Но откако зафати војната, на луѓето умот сѐ повеќе им се сврти кон гробиштата; започнаа да ги оградуваат, да ги чистат гробовите од трње, пиреј, капини, глог, змиорики, повит; зафатија да се натпреваруваат луѓето кој подобро и полично ќе го уреди гробот на својот предок, на своите блиски и роднини; започнаа надгробни споменици од најличен камен и мермер да се прават.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Чист, измиен мермерот се белееше на сонцето, а сликата на мајка ми уште појасно испакнуваше на него.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Таа ми дејствуваше помпезно, зашто целата, и однадвор и одвнатре, секој нејзин дел е обложен со мермер, со македонскот мермер, така што овој објект ми стана уште поблизок.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Штом ќе завлезете во павилјонот, а тој е, речиси сиот од бел и сив мермер, чувствувате широчина и ве обзема некоја пријатна тишина, особено ако погледнете во пејсажите на најубавите југословенски езера и на Јадранскиот брег.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Скалилата што водат во ќелиите, направени од мермер, веќе се изабени од употреба.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Со фалење може злато да се сади и врз облак мермер- кула да се гради.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Тука, во оваа ливада, Србите имаа подигнато, од бел мермер, спомен костурница во слава на своите војници паднати во бојот на Алинци со Турците во 1912 година.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
И ќе ме демнат со увереност деак еднаш ќе ме пратат да кршам мермер на некој безимен остров заграден со море, со жици и со митралези.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Удрив со колената на мермерот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
По ѕидовите од изгланцан мермер беа налепени наредби за Старечкиот дом бр. 2.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Сега кога њутновите закони станаа ограничени закони, статичните уметнички скапоцености од дрво, мермер, платно и метал станаа бледи куриозитети, а нивната вредност е бесмислено надувана со добро рекламираната „раритетност”.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Од фиоката на масата извади една перодршка, едно шише мастило и една дебела тетратка во кварто големина, со црвена задна корица и со горна корица ишарана како мермер.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Над дабјето беше синопепелавото небо, а над плочите и мермерот од гробиштата, лад и тишина, прекинувана само од по некој крик на гавран или од ритмично удирање на клукајдрвец во стебло.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Зачувани се делови од првичниот иконостас изработен со бел мермер и интересен фрескопис за кој, секако, повеќе ќе ни раскаже отецот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Ене сум јас, извикувам, ене сум, залепена метална плочка врз мермерот која не ќе можам да ја допрам.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
