маска (ж.)
121. Националниот сепаратизам се должи на српски воспитаници идеалисти што работат под српска маска, а во душата своја се признаваат за Македонци; српските воспитаници, со своето образование во Србија, се образуваа во национален дух, наместо во национален индиферентизам во Бугарија, иако некои од нив целосно не престанаа да се викаат Бугари, но меѓу нив и Македонците со чисто бугарско образование и самите Бугари се отвори една голема пропаст: тие со своето образование застанаа на средината меѓу Бугарите и Србите, т.е. викајќи се по традиција Бугари, тие престанаа да се такви во својата душа: тие станаа Македонци.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Мислата за национално обединување на Македонците, иако под маската бугарска, се зафати во 1890 г.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Од самиот зафаток на револуционерната организација Македонците во Бугарија, или со бугарско образование, работеа под маската Бугари, едно затоа што така се викаше голем дел од населението, а друго, што по тој пат можеше да се добие поддршката на бугарската влада, на бугарскиот народ и на Бугарската егзархија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
„Ич, не си ода без неа, па ако сака и обете маски дедот нека и задрже“, — си рече Илко. Му се бендиса Доста на Илка.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И Трајко уште утредента си ја јавна маскичката и си отиде в село да им ја однесе на селаните радосната новина.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Си дојдоа дома, ги распростија алиштата по драговите да се досушат и седнаа да си плетат кај Бојана, оти пак да не си дојде Ристе со маските и да замине за Прилеп!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Чекорам како во арена и предизвикувам восхит. Со маска на лице.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Оваа есенска магла е лицето на смртта густо од едно имитирано лепило густо од еден одвратен шепот што сака да е интимност густо од еден поглед преполн со излигавен мов Таа маска на смртта ги заканува гранките осамотени на кејот.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Таа одвратна маска сака во мене да легне да ечи меѓу младите брегови на соништата и да ги исполни со чадот на стравот и на тагата и да ги исполни со чадот на слабоста пред смеи мечти
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Носиш маска, затоа личиш на сок од малини.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Но и јас сум гранка на брегот од животот што расте па колку да ми се смрзнати и румени и нејаки прстите ја сечам таа одвратна лизгава маска од мов црпејќи сили во споменот на нешто зелено зелено (ДОЖДОВИ)
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Кога се наведна над полупокриениот човек, почувствува дека белата маска му пречи да дише.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Познавав луѓе кои зад својот лик сокриваа кловнови и познавав кловнови кои зад својата маска сокриваа луѓе говореше Август Рицман и јас мислев дека е така и не знаев дали ги познавам и едните и другите или некои поинакви.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ништо. Само се виде двапати себеси во ледените зеници, се виде во невидени размери, во зелен џакет, со зелено лице и зелена маска на челото.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И таму се множат некакви загрижени маски.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тој се наоѓаше некаде далеку од оваа сала и тука беше само неговото тешко опуштено тело и маската на неговото лице, безизразно замрзната и свртена кон Глигора.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Стражаровото лице е замрзнато во маската на мирна рамнодушност. И двајцата не мислат на тоа.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
А овие дојаваа на маски со кои постојано зборуваат како да се луше.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
По патот нагоре и надолу минуваа главно војници;одеа повеќето пешки, но се видуваше и по некое магаре или маска, а помина и една кола прегната со волови.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Вол, коњ, маска, магаре, овца, коза, што имаше добиток со четири нозе, та дури и кокошките ги собираа и ги тераа во дворот на Биринџиевци, каде што Мефаил кондисуваше секоја година и седеше по недела две, насладувајќи се од убавините на трите ќерки и двете снаи на чорбаџи Стојка Биринџиевски.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
