масиче (ср.)
Сламарица, мангал, стар можеби како и Адам, мало како детска играчка масиче претрупано со клешти, чеканчиња, клинци и конзервени кутии со боја и туткал.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
По волја ли ќе е една мала балерина за вашето тоалетно масиче? Заради расположение. Три динари, повелете.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
На масичето пред него лежеше бокал со вода.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
„Имаш ли некое место за мене?“ праша враќајќи го бокалот на масичето; чу иста таква тихост: „Имам. Економ на едно градилиште.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Прозорците во белата соба, во која имаше две столчиња и едно масиче, беа високи.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Доктор Коста редеше врз мало монтажно масиче чаши, лажички, сечеше леб, со неизбежното луле во устата.. Долината наоколу пулсираше.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Едниот дел на таванот беше подреден со книги од татко му и предмети што преостанаа од лабораторијата, масиче за читање и пишување, троножно столче, сламена постела за лежење, фенерче обесено на гредата, чоколадни сликичиња на глумци закачени со патенти по гредичињата, големо огледало од подот до покривот, потпрено до еден дирек, кое најмногу и го привлече вниманието на Злата.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Го претвори во румено јаболко и го постави токму пред принцезината постела, на масичето кое допираше до нејзината перница.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
На масичето крај фотелјата лежеше „Пронајденото време“, последниот акорд на Прустовата сага за Времето.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
И додека на масичево пред мене истинува чајот (треската во крвта не ќе ја совладам со неколку топли голтки), седам во неудобен хотелски кревет и пишувам на коленици.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Се возат, се вртат, аздисуваат, околу моето жолто масиче, во моето жолто собуле, во сништата мои пожолтени.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Постојав еден миг простум. Десно до мојата спуштена рака, видов едно старо долгнавесто масиче изонадено со чкртаници и длабено со ножиња.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Се сетив, ете баш во тој миг, масичето ме потсети, задржано од старата кооперација, можеби за да го избегнам барем во моментот неудопството, се сетив на онаа мала свеченост пред повеќе години, во времето на големата инфлација, кога парите добија многу нули.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Самиот се скротував, се дисциплинирав, научив да седам со часови на работното масиче, научив да ги врзувам зборовите во еден поинаков раскажувачки ред и, со текот на времето, во тоа успеав.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Сепак, куќата беше моја, со одајче во кое имаше само едно климаво столче и старо лочкосано масиче.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
______
7
Пелагија не ќе се ни сетеше дека наближува Голема Богородица ако мајка Перса не споменеше патем додека пиеја кафенапред во дворчето околу малечкото масиче, додека Пела клечеше пред Мурџо малку потаму на патеката и го караше што не оди да си прошета, таа е веќе голема, ете уште неколку дена и ќе оди на училиште и тој таму не ќе смее да биде со неа оти кучиња, мачиња и други животинки не пуштале да седат со децата, навикни се да бидеш малку са, му велеше и нејзиното гласче одвај стигнуваше до ушите на Пелагија за да ги покријат зборовите на мајка Перса која кажува дека по четири дена ќе биде Голема Богородица.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Грдан ја зеде кутијата со маслинки и појде кон кујната во нишата, а Горда му грабна една со два прста и ја лапна како цреша, па си ја прибра чашката в скут, се истегна на столот и си ги крена нозете на масичето.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Како низ лут чад што штипе во очите, пред поткосените коленици му се прелеваа една во друга некои сцени препознатливи, а далечни: замрсено клопче од отуѓени луѓе со забавени движења што плетка нешто во безгласна кавга каде да се легне мртовецот - дали да остане на троседот или да се испружи на масичето со висната глава и подвиткани колена додека да дојде нарачаниот ковчег; помалиот син, Гоце, кого не можат да го одвојат од постариот и кој не само што му ја стиска туку и му ја тресе раката, постојано повторувајќи „бате, бате” во пуста надеж дека некако ќе го разбуди; жена му, не помирена ами умртвена од смирувачките средства, веќе забрадена во црна шамија, одеднаш остарена, преполовена и смалена, стопена како грутка снеговна на дланка, со прачки од раце во празниот скут; свеќата што гори над дамкосаното чело на Нако, што станува восочно до проѕирност; миризбата од козметиката на снаата, нешто меѓу темјан и колофониум; мувла од пештерска црква, а сè во мансарда од новоградба; испиени лица на светци од икони а само смртни грешници со подуени модрини под очите.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
И двете знаеја дека тоа се должи на разговорите што ги водеа додека ручаа или во неделите додека пие кафе на масичето во дворот заплиснувани од опојните миризби на цвеќињата.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Перса ја отвори куќата, ги лсна светилките, една блесна и врз масичето закачена високо во гранките на јаболкницата.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)