локал (м.)
Ене го, Жан Мартин застанува пред терасата на локалот „Пергола“, го вади својот маслен халпцилиндер и го покрива темето со остра перика на малоумен баварски селски ѕвонар.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
„Колтук лукантаси“ се најбројните ноќни локали во Истанбул, а самиот збор значи: кафеана каде што удобно се седи, каде што се пие, седат и расположени во фотелја.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Дење и ноќе, а се разбира повеќе ноќе, на „Пигал“ се врткаат трговците на убавиот женски свет, кои нудат „уживање“ во некои од локалите и баровите кои, по некое непишано правило, се збутани под земја, обвиени во некакво темникаво црвено светло, каде што луѓето прилегаат на силуети.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Особено во раните утрински часови, кога река од вработени се уптатуваат кон фабриките, продавниците и установите, и - во доцните вечерни часови, кога Будимпешта продолжува да живее во илјадниците ноќни локали, барови, бистрои и во најчуениот ноќен локал „Мулен Руж“, нешто слично на оној од парискиот кварт Пигал.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Во локалите каде што навраќаа, ако забележеше дека некој ја гледа, Богдан го менуваше местото со неа или ја засолнуваше со своето тело.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
„Ако ја приредеше прославата, Иван Степанович, негде долу на корзото, да речеме во Кралска круна, или во некој друг таков локал, никој немаше да размислува за девојкине ниту пак за тоа од каде се парите за прославувањето!“
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Како што спомнавме, динамитните бомби што гемиџиите ги фрлале по кафеаните биле направени со долг фитил, за да им се даде можност на гостите благовремено да го напуштат локалот.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Таа сметаше дека грабнувањето на двата стола е всушност најмалата казна што можела да ѝ се одреди на кафеаната со оглед на сите вознемирувачки ноќи што ни ги приредуваа гостите на овој локал.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
- Не плаши се - те тешат на масата. - Само менуваат локал.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
И не можам да се начудам како тоа нашите луѓе се во состојба дури и на другиот крај на светот (опкружен со светлечки реклами и блескави локали) да ги откријат најтемните дувла и со огромен мерак да се нурнат во нив.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Неколку пати се обидов да го убедам да го смениме локалот, чисто за промена, ама бадијала: Лос Анџелес е огромен град на осамени луѓе, а во француската кафетерија Карло сите го познаваат - па зошто тогаш тој би се откажувал од таа удобна позиција на маалска икона?
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Имав крајно успешни настапи во познатите солунски локали и околните живописни приморски места.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
По алеите се движат камиони за ѓубре додека неколку локали срамежливо отвораат врати.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Чувствувајќи грутка во грлото, Карер го врти погледот кон она што некогаш било еврејско гето на стариот Закинтос, потсетувајќи се на кажувањата на генерации и на официјалните хроники што неретко како татко на општината и самиот ги оживуваше во своите говори на градските собири одржувани по различни пригоди, од локалите до државните празници: дека Закинтос е остров на одамна воспоставена хармонија на сите негови жители: на православните Грци, италијанските католици и на Евреите, Закинтјаните со мојсеевска вероисповед.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Повикувајќи ги да „ги слават животот и делата на старите и на новите популарни геј- икони во тие внимателно (понекогаш и опсесивно) составени приватни збирки и музеи на разни диви“, списанието препорача седум локали, меѓу кои и „Легендарната збирка на Џоан Крафорд“ во Сан Франциско, која не ја собрала некоја остарена филмска кралица, туку извесен млад љубител на Крафорд.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
