линее (несв.)
Таму - тивко си линееше од тага и болка по убавата преспанка...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Беше тоа еден од оние големите волци, во расцутот на своите сили, колку едно јунче; неговото влакно, речиси тврдо, како кај ежовите, сега линееше од гладот и остануваше по снегот во излепени прамења, како од мрша.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И снегот сега беше некако спитомен и омекнат, лежеше во нозете на тој спалавен ветер како некоја кротка животинка, почнувајќи пополека да линее под допирот на неговите топли прсти, станувајќи притоа нетолку изгаснат, колку со една своја нова, спитомена белина.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А крвта си линее, се празни човекот, се усукува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Нежна мушичка, заробена од смолата што линее долж стеблото на борот.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Ќе ме погледнат и ќе почне да им линее, да им се завирува влагата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
