леле (изв.)
Се собра свет, џандари. Леле! На Славчета не му се оди в кварт, со земјата се залепи! Такси зедоа, насила да го одведат... (Смеење).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Леле, леле, јас сиромав! Циганка да ме целива!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
(Застанува пред ѕидниот сат и, го гледа уплашено.) Леле, застанал! Тешко мене!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Леле, колку се! Сурија! Цела Топана!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
АНА: (го подига). Леле што бил тежок!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
ДЕПА: (гледајќи во Пандета кај што се тресе). Леле, леле, не престивнува, сѐ повеќе и повеќе си врне.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Леле, ќерко што те стијоса да правиш вака?!... Аман, мори станувај, оти на идење се.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
АНТИЦА: Ами кога ќе чуе? А кога ќе му кажам, ќе рече: Леле, на старите им го зел господ умот! (на вратата се појавува Василка).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Нели Раткин глас ми дочу таа ми ти пуста гора, од жал, леле, лисја рони и на Ратка кротко збори: „Дејди, Радо, пиле младо, што ал, Радо, ми те најде, та сред тоа ноќно време тага виеш, с’лзи лееш?
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
Леле, мајко ми ти мила! Да не даде господ ошче еднаш.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ѓоа она неќе, токо он да а видел неа. Леле, леле, пусти.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Зошто и на сто години луѓето викале „леле мајко, зошто ме роди".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Си мисли: „Леле, колку беше страшно. Никогаш... никогаш повеќе!“
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Напосле Лидија вели: - Леле, Зоки, ама е сладок сиот свет! Да го изгризам ли?
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Зашто – леле! Којзнае што ќе станеше во станот на Зоки Поки, ако овој Фигаро умееше да држи ножици!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Сестрите почнаа да пиштат. - Леле, тате, го отепа!
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
На друмот се креваше прав и чад. - Леле, синко, отидовме! - пиштеше мајка му.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Првпат за Нова година немавме дома елка. а кога другарките на Билјана дојдоа да нѐ посетат, зачудено извикаа: - Леле!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Леле, тато, ама цвеќиња! - свика Билјана, ми се откачи од раката и се растрча по полјанката. - Тоа се јаглики! - реков.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Па вие немате новогодишна елка! Леле! А Билјана мирно им одговори: - Немаме.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
