крши (несв.)
В ѕидот, пак, ко в кафез птички крилца го кршат тие гласот свој. Ткаејќи, таа слушна плач.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Твоја пословица казват право: „Зâби кршит чуждиат хлеб“ - А друга казват оште на право: „Очи хваштат чуждиат хлеб“.
„Пeсни“
од Рајко Жинзифов
(1863)
ТЕОДОС: (Се крши, брише пот.) Господе, овие се маки Ристосови!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
АРСО: Јас на човека главата му ја кршам, атерот не му го кршам.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ТЕОДОС: (Како да ги истуркува со раце.) Ајде, џенем фатете сите!... Јас да кршам глава одовде, да се извлечам, да побегнам!... (Станува.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Уште поубаво: ништо не се кршеше, ништо не се пустеше и поубав ќејф се правеше.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Проклета да бидеш што кога си ме родила по вода не си ме фрлила!... (заклучени рацете ги крши прстите).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Подоцна кршење на портата и влегување на Арнаутите во дворот на чело со Илија.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Се кршеше, но ние се држевме за него, бевме боцки на овчо руно.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Секој нешто ќе даде, трепетеше Влаинката и си ги кршеше занесено танките глуждави прсти.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Арно ама, таа зима „крши вратот“ и Бисера, се омажи за Грбанџовиот Трајка, та остана поповата куќа на Жиовчевата Анѓа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Абре, не ми се поплака, токо од ка се врати откај тебе чупето, не се држи. Море пее, море скока, море шетка, место не го ваќа, ене го, го грабна букарот и крши лејка, по вода отиде, ако беше п'н букарот пресна вода.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Мажите ќе ораат, жените грутките ќе ги кршат, бавчите ќе ги прекопуваат, ќе садат грав, лук, кромид, пипер, зелки .. .
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Сакаше да сврти зад соседната улица; но сѐ што беше во него, од ветровиот вез во маслинките до последниот кикот на машинките, се распрсна во силен прскот, во тапо кршење, ѕвечење, крик, и сето тоа се слеа во татнеж и како лавина тргна во недогледна бездна.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Но многу повеќе за мојот срам: плачев и удирав до болка со тупаниците по меките лица на децата, ги кршев навечер туѓите прозорци, им нанесував штета на сите од улицата колку што можев.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И ќе ме демнат со увереност дека еднаш ќе ме пратат да кршам мрамор на некој безимен остров заграден со море, со жици и со митралези.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Нешто како був низ соба им лета, покривот над глава им го крши, прасињата во свињарникот им ги дави.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Луњи да кршат и да не го скршат Земја да се тресе и луди ветришта и суводолици тоа да расте над нашата несреќа високо - На него да се обесиме!
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Сѐ што имаше се исфрли надвор и сејмените прибираа што можеа да понесат, а што не можеа, кршеа, туркаа, сечеа со јатаганите, и расфрлуваа по двориштата.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
5. Паѓање, непрекинато паѓање. Околу него се кршат недовршени предмети и патуваат кон бездната на еден непознат свет.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
