копија (ж.)
До Хегел развитокот се сфаќаше само како просто квалитативно или квантитативно растење или смалување, движењето како просторно преместуваше под влијание на надворешна „сила“, човечкиот ум како механичка копија и како механичко дејство или на „материјата“ или на идеите, “a priori” секоја ствар, секоја категорија само тоа што е, само рамна себеси и ништо повеќе.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
И покрај совршената техника, новата верзија е неуверлива копија, редење сцени, виртуозност без опседанатост, без вљубениот ѓавол.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Не сакаат лоша копија на стварноста.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Малиот е негова бледа копија.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Тој со себе носи: сантиметар, автентична копија на онаа месинганата на традиционалниот лењир (стандард - мерка)“, а исто така има и акустична вилушка, чиишто периоди „се внимателно определени - во термини што значат соларни секунди“. okno.mk | Margina #3 [1994] 29
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Подоцна се појавија безбројни копии, но, како и во претходните случаи, “новата елита” за вреден го смета само оригиналот. Swatch Што се однесува до Swatch часовниците, тие настанаа како швајцарска реплика на евтините јапонски часовници, а станаа приказна за себе.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Да, па испратете ни неколку копии, кога ќе излезе“.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Во осумдесеттите Ле Гак, типично „попартистички“ но со една нијанса повеќе на „онеобичување“, почнува да слика „копии“ на слики од масовната култура (корици на книги и плакати на филмови од триесеттите), притоа користејќи цела палета на различни техники, играјќи се со „стратегиите на идентитет“ (правејќи одредени анонимни мистификации), вметнувајќи во своите „слики“ прожектори, камери, машини за пишување...
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Уште една копија на фотографијата на Џонс, Аронсон и Радерфорд од некој партиски прием во Њујорк, на која наиде пред единаесет години и веднаш ја уништи.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Во чантата, што ќе ви ја даде, ќе има една копија од книгата на Голдштајн.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Сите овие години во циркусот се обидував да направам копија, да се сетам на сите стихови од песните, но тоа беа безуспешни обиди; постојано, всушност јас пишував нешто ново, нешто додавав, некаде пак одземав, оти не можев да се сетам на сите тие нешта; и конечно, се откажав од таа целосно бесполезна и луда работа: создавање копии сосема верни на оригиналот).
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Кога ќе одам во Монастир, си реков, ќе направам копии и ќе ѝ ги испратам на жена ми Агна.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Паца копие од тој документ не сочувала бидејќи едноставно ѝ било важно нејзиното сопствено сочинение што е сосема разбирливо.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Да беше жива мајка ѝ сигурно ќе го потврдеше тоа, меѓутоа и самата знае дека Пеличка е чиста нејзина копија освен што е заробен небото од очите на силникот!
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Сликата Боге ја дал за да се направат копии...
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
За изненадување на Ване, сега на масата, од десната страна на мајка му, седеше стариот - но не оној стар што го знаеше туку сосема друг, како којзнае која копија од оригиналот што си имаше свој отпечаток дури за и на малиот прст од раката, во вид на дискретен нокот - доволно долг да му се забележи на широката и плоска дланка, но и доволно краток да не му пречи во пишувањето на службените списи, и секогаш однегуван не со ножички туку со турпиичка.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Татко му на Петре, Благоја, Бајко, Блаже, благ како пипер, беше ковач: дојден во манастирот од струмичката нахија, село Градец, небаре го извади Петрета како копија од себе.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
- Убава вест ни носите! рече генсекот загледан во кожниот црвен омот во кој беше копијата на текстот на пораката од претседателот Мојсов, преведена на француски јазик, на меморандум од амбасадата.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Неговата широка ковчеста конструкција изгледаше како да нема месо, беше како соголена копија од него порано.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Милан беше ѝ објаснил дека, иако не мелеше брашно, таа сепак беше права копија на ”вистинска” воденица.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
