колера (ж.)
Хегел не останува конечно во Јена, обиколува разни немски универзитети, додека најпосле, веќе како многу познат и прославен филозоф, доаѓа во Берлин, во кој останува до крајот на својот живот; умира од колера на 14 ноември 1831.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Сте се исплашиле обајцата и сте се фатиле гуша за гуша, а тој викал: „Пушти ме, колера имам. Ќе те заразавм!“
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тој предлага: - Да напишам - колеро царска, чумо? - Така е.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Чудно е и оглувено селото. Како да минала колера низ него.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Фатил некоја болештина! Фатил сифилис! Ќе ни донесе колера!
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Ех... Нема многу што да се каже, домаќинката има Медицински атлас Ларус, а и болестите го загубија угледот, ги има помалку, гледате што се случи: нема сифилис, нема гонореа, нема тифусна треска. Нема ни чума, ни колера.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Ете, така почна и во нашата улица колерата со нејзините умирачки. Ги погребуваа и воените, и цивилите.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
