клупа (ж.)
Седнав во првата клупа укајќи во врелите дланки.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тесна беловаросана одаја, зелени клупи, загрижени главчиња.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Постојав. Потоа по ука седнав во последната клупа.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Првата клупа од средниот ред стоеше празна.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Со тие мисли си го клаваше сакулето во клупата, кога на вратата се запартали женско гунче и везани ракавчиња.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Бидејќи клупите беа зафатени, требаше Крсте да седне во една со Нешка, но даскалот не беше уште „современ“ да кладе машко и женско во една клупа и тоа јабанџии, ами го скорна брата ѝ на Нешка, Стојана, го кладе таму Крстета, а Стојана го намести во првата до Нешка.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Зад клупата на која седам помеѓу двајца безоблични и неподвижни стражари во бело, можеби само на чекор од мојот грб, слеана е во масив на бес страшна глутница од сите оние што ме следеле, што ме труеле и што ме довлекле во овој пекол.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Есента доаѓа рамнодушна и дури некако скептична во кругот на самотата што го носи Се постелува преопрезна зад грмушките на видот и чека како итро демнење И не е само тажна метаморфоза на лисјето и подмолен пристан на испокинатите магли што висат од рамената на студот Туку е клопче од многу излитени носии и сива клупа од постојани медитации при кои долго се молчи
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Тој сѐ уште не крева глава. Седи на клупата под врбите. Свенат. Замислен...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Штотуку излегол од школската клупа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Отец Симеон се исправи од клупата. „Еј момчиња“ , рече „Вам не ви се допаѓа мојата идеја да патувам за Виетнам. Така ли е?“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Учителката врвеше од клупа до клупа и ги разгледуваше цртежите.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Во осумнаесетата година ја спушти слушалката и се исправи од клупа со матурантска диплома в џеб.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Неодамна, само пред два дена, на оваа клупа тој ја сеќаваше младата топлина на Аниното тело.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Како е сега таму мирно под розикавата пена на расцутената праска И како потрепнува на осамената клупа мозаик од нежни полусветлини.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Од соседните клупи и двориштето идеше бујна врева.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
На клупите седеа селаните. Среде крај масата седеше еден офицер.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Учителката се оптегна на клупата пред нас, занемена и вжолтена.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Но - и покрај тоа - ние очиве ги држиме заковани за клупите. Барем јас и Васе.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Веќе неколку години заедно се влечеме по клупите, кои, господ да ги поживи, сѐ уште траат и ни дозволуваат да ги шаркаме и јаваме и да ги разместуваме и влечеме: зиме поблиску до печката, а лете поблизу до прозорците; палавиме и беснееме низ дворот, пред ѕвончето и по него, па дознавме дека главите без наше заземање и неусетно, од година на година, сѐ повеќе одбегнуваат и вишеат нагоре, зголемувајќи го притоа сѐ повеќе и растојанието од носот до прстите од нозете, а тоа најдобро се забележува пред почетокот на секоја учебна година, кога рецките на вратата од училиштето се слизнуваат сѐ подолу, бегајќи од нишанот на нашите очи.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
