класичен (прид.)
За илустрација земете го изучувањето на класичните и новите јазици и кореспонденцијата на комитетот или распределувањето на четите.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Немскиот класичен идеализам е продолжување, во филозофијата, на идеите што ги нафрли епохата на великата француска револуција и кои во специјалните немски услови на општествениот живот добиле специфичен вид.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Учењето за развитокот како за „самодвижење“ и покрај тоа што Хегел под ова го сфаќаше само „самодвижењето“ на логичките категории, е најгенијалната придобивка на класичниот идеализам, којашто и ја изведе преродбата и му даде силен полет на дијалектичкиот материјализам.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
II Хегеловиот филозофски идеализам претставува највисок степен во развитокот на немската класична идеалистичка филозофија.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Не гледај ме така. Ме мразиш? Фрли ми жива сода во очи. Класична љубовна освета.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Продавачот беше истиот, малку побел, малку помал, но во истиот класичен костум и истиот официјален израз на лицето.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Руската народна приказна одигра голема улога во развитокот на креативните способности кај класичните мајстори на руската проза - Толстој, Достоевски, Лесков, Островски.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Класичната филологија и компаративната книжевност, лексичката статистика и етнографијата, социологијата на јазикот (на масата) на одредена класа, формалната реторика, поетиката, студиите за граматиката се комбинирани со цел да се разјасни актот на преведувањето и процесот на „меѓусебниот живот на јазиците“.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Дали во интересот за неприкажливото гледате модерно поставување на прашање што настанува врз темелот на новата констелација од проблеми, или барањето на неприкажливото отсекогаш било присутно во историјата на филозофијата? Можеби сте забележале дека систематски никогаш или само случајно ги употребувам периодизациите како класично, модерно или постмодерно.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Во обичниот говор, еднакво како во класичниот филозофски јазик, искуството значи правење презентност.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Поп и џез музичарите несомнено на повеќе начини се поврзани со употребата на марихуаната верувајќи во значајните можности на оваа супстанца во подобрување на креативноста, изведувачките способности и способноста за импровизација, што е многу важно кога е во прашање џез музиката, којашто како музичка форма не е толку изведувачки ограничена во споредба со класичната музика, во која изведувачот мора стриктно да се држи до нотниот текст. 144 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Како што вели самиот наслов, оваа книжевност не е ни фантастика во класичната смисла на зборот, ниту пак футурска (анти)утопија.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Смртта како првобитна загатка, се провлекува низ собите на лавиринтот на Гринавеј, без класичните и конвенционални начини на своето филмско манифестирање, по пат на напнатост.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Тавел, не пишуваше класични сценарија, туку смислуваше ситуации кои ќе предизвикаат инцидент, односно предтекст којшто на протагонистите ќе им даде самодоверба и истовремено простор за импровизација.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Фукоовите класични студии за политиката на јазикот и за контрола на свеста го однесоа дотаму што тој веруваше дека човечката свест - изразена низ говор и слики, самоодредувајќи се и взаемно одредувајќи се... - е автентичен терен што го одредува човековото општествено битие...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Овој „политички“ аспект на прочитувањето на класичното дело може да изгледа парадоксален на прв поглед.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Тој не беше типичен само за контрареволуционерното католичко мислење по Француската револуција, туку настанал уште во доцното хеленистичко раздобје како реакција на класичниот грчки рационализам.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Таквата склоност се легитимира со „острумниот“ талент што не се чувствува врзан за класичниот канон.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Но духовно- историскиот премин од раната во доцната ренесанса, од сублимирачката класична ренесанса во новата „маниристичка“ експресија, пресудно и витално се одвива низ делото на Микеланџело.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Единствен исклучок беа дадаистите за кои детството, повеќе отколку класичните естетски извори, беше поттик за отстапување од социјалните норми.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
