кип (м.)
Бузо вриеше од јад. Ги гризеше усните и, како кип, скаменето гледаше во оние што минуваа крај него.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Девојките молчеа како кипови, залиени. Проклет да бидам, залиени.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Шетаат низ урнатините и водичот им покажува и објаснува: „Ова е главниот плоштад - Форум, ова се киповите на Јупитер, Јунона и Минерва; овдека се остатоците од храмот на Аполо, овде пазарот, градските бањи, а ваму крај брегот на рекава, театрите и големиот амфитеатар на кој присуствувале и по дваесет и пет илјади гледачи за да ги гледаат борбите на гладијаторите; на оваа страна имало убави куќи и вили меѓу кои се истакнувала вилата на Цицерон; по должината на оваа улица биле крчмите во кои се пиело и веселело...“
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Понекогаш двојникот молчи, ништо не му вели; стои како скаменет, како кип отиснат од глина. Глина!?
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
А во Писмото се вели дека идолите и нивните кипови се празни и шупливи, без значење сосем.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
