квичи (несв.)
Ни песот - веќе не квичи: можеби сѐ така треба да биде, тој да се вози, детето да чекори крај него.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ќе собирате ли доброволни прилози за мене?“ Ѓаволски им ги замрси конците па квичеа и не можеа да проговорат од збунетост надевајќи се дека сето тоа нема да се заврши зло за нив.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Пред вратата го пречека кучето Лиско. Лиско квичеше, мавташе со опашката, скокаше и се милуваше.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Караман, Стрела, кути, кути, нааа! - викна момченцето, а за миг потоа се разнесе негде зад плевната весело квичење и две топчести, рунтави суштества, едното бело, другото сиво, се свалкаа кон него.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Стрела лежеше крај огништето сета испокасана, искрвавена. Тихо квичеше и трепереше.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Лаењето, ’ржењето, квичењето, се пренесоа угоре по потокот. Можеби волците отстапуваат?
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Сега, Чако лае и квичи, небаре да плаче.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тој лежи, а до него кучето, Чако, квичи, завива, гребе со ноктите, копа земја.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Овој вреска, квичи и примижува со очите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
XIV Падна првиот снег прасник и почнаа да се колат прасињата во селото; квичеа прасињата по дворовите, се ширеше миризба на топена маст; на пршки; кучињата влечкаа трбушки и црева по сокаците и бавчите.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Се стресува, се истрива од колената на Јосифа и тивко квичејќи оди кај оџакот, се испружува покрај огнот, муцката ја положува на предните и загледан од огинот се грее.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
„Ме чу. А сакаш да знаеш не квичам ли јас, не ли ме фатила твојата клетва да станам пес.“
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Се чу групно пукање, а кучето ја подвитка опашката и почна да квичи.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Чкрипаат резињата, квичат, како елмаз кога сече стакло, и сето тоа врви низ тебе.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
„Дојди. Слушаш ли загарката веќе не квичи. 'Ржи, се оѕверува.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Квичењето се доближува. Ни оној со здрави очи не може да види чија е таа гласна треска: сепак обајцата сакаат да веруваат дека негде наблизу се движи пес, кучка со набабрени боски чии кученца се затворени во вреќа и фрлени в мочуриште.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Кобнички гракна гавран, потоа веќе знаев дека со кусо и болно повторување чкрта бунарски чарк, квичи осакатен пес и се заценува дете, и сето тоа достасуваше до мене и пак се оддалечуваше, се гаснеше или тонеше во некоја тишина чии ластари се испреплеткуваа околу мене.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Кога ќе почнеа да го дерат и да му ја чистат утробата, по миризбата дотрчуваа сите селски кучиња, се собираа наоколу, 'ржеа, квичеа, завиваа, се впуштаа да вчапат од трбушката.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Онисифор Проказник им викаше да молкнат. Од ридот паѓаше споулавена смеа додека болниот квичеше со глас на премрзнат пес и го повторуваше името на Дмитар-Пејко.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Уште недоречено, се крева силно квичење. Квичење до зла бога!
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
