капавица (ж.)
Некаде приквечер, кога капавиците од неговата стреа сосема секнаа, тој ја напушти таа празна работа и се тргна од прозорецот, изморен од напрегнувањата.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Со последната нишка од сознанието чу само уште како заплиснуваат, просто сливајќи се, шурките од неговите капавици.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Имаше впечаток како сѐ околу него да набабрело и прокапало, дури сега можеше да ги види и да им се радува на покапаните капавици од својата стреа, што се цедеа во густи шурки и ја длабеа белината.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Далечната капавица го довикува движењето на тркала во калта по шумски патеки во подмолни млаки.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Крупните дождовни капки што ѕвонат во есенската ноќ капавицата ја будат низ олукот плискаат истечуваат со големите води.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
- Ене ја, вели Капинка, ене го гумното, ене ги скалите, вели, ене ја вратата, капавиците, оџакот, ене, сета се гледа, ми вели девојчето и покажува низ ветките од дрвјата, меѓу буките.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Оф, кај се вратив и со кого се ставив, вели Јон, се купува ли заслуга, капавицо една! - Капавица, ами што сум, велам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Добери се под капавица и ќе чуеш: погоре, погоре, не толку горе, слези малку подолу, не оди лево, е, тука, тука, тука, не, бре, само тука, кај отиде сега со раката, појди малку кон средина, е тука, тука, тука, ај сега малку кон десно, да не те заболе раката, ај добро, почини!
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Водата ми истекува и од ракавите и од предниците и од петиците. Целата сум капавица.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Капавица напладне прокапуваше одвај само од оние страни на куќите во кои речиси и дење и ноќе гореше оган.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Кога ќе почнеше да врне ќе излезев и ќе седнев под некоја капавица, така капките по малку да ме прскаат.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
